บันทึง คือ

• ก. บ่นถึง, คอย. (ช.).

• บัน     ๑ น. จั่ว (หน้าจั่วของปราสาท โบสถ์ วิหาร เรียกว่า หน้าบัน). ๒ ก. ผัน, ผิน. ๓ ก. เบา, น้อย, เช่น มัวเมาไม่บัน. ( ดึกดำบรรพ์ ).
• นท     นด ( แบบ ) น. ผู้บันลือ, ผู้ร้อง, ผู้ลั่น; แม่น้ำ, ลำน้ำ, เช่น ชมพูนท (แปลว่า เกิดในแม่น้ำชมพูนที คือ ทองคำบริสุทธิ์). ( ป. , ส. ).
• คนที่บึ้งตึง    คนที่บูดบึ้งไม่พูดไม่จา คนที่โกรธขึ้ง
• คนที่งีบหลับ    คนหลับ
• ปลาอินทรีบั้ง    ปลาอินทรี ปลาโอ
• บันทึกอย่างรีบเร่ง    จดลวกๆ รีบๆ จด
• บันทึกเวลามาถึง    ตอกบัตรเข้า
• บุคคลอันเป็นที่รักยิ่ง    ที่รัก
• สถานที่บันเทิง    สถานบันเทิง
• งับ    ก. ปิดอย่างไม่สนิทหรือปิดอย่างไม่ลงกลอน เช่น งับประตู; อาการที่อ้าปากคาบหรือกัดโดยเร็ว.
• งีบ    ก. หลับไปชั่วขณะหนึ่ง; ลักษณนามบอกการหลับเช่นนั้นว่า หลับงีบหนึ่ง หลับ ๒ งีบ.
• งุบ    ว. อาการที่หัวก้มลงโดยเร็วเมื่อเวลาง่วนหรือเดินไป.
• งูบ    ก. ก้มหัวฟุบลงเมื่อเวลาง่วงนอนเป็นต้น.
• บัง    ๑ ก. กัน กั้น หรือปิดไม่ให้เห็น ไม่ให้ผ่าน ไม่ให้โดน เช่น บังแดด บังฝน บังลม ยืนบัง. ๒ คำพยางค์หน้า เมื่ออยู่หน้าพยัญชนะ ก วรรค เช่น บังเกิด บังควร บังคับ หรือเมื่ออยู่หน้าเศษวรรค เช่น บังวาย บังหวน
• บั้ง    ก. เชือดหรือฟันให้เป็นแผลตามขวาง เช่น บั้งปลา. น. รอยเชือดเป็นแผลตามขวาง เช่น กรีดยางเป็นบั้ง ๆ; เครื่องมือสำหรับถูไม้ คล้ายบุ้ง แต่มีฟันเป็นแถว ๆ, สิ่งที่เป็นแถบ ๆ อย่างเครื่องหมายยศทหารหรือตำรวจชั

• ตอนเธอเจาะเข้าไปอ่านบันทึงของบรษัทฉัน
• ไม่ได้ถูกบันทึงลงคอมพิวเตอร์