ประชาบาล คือ

• น. การศึกษาของท้องถิ่น มีราชการบริหารส่วนท้องถิ่นเป็นผู้ดำเนินการ, เรียกโรงเรียนประเภทนี้ว่า โรงเรียนประชาบาล; (เลิก) การปกครองพลเมืองในท้องถิ่น.

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ประชา     น. หมู่คน เช่น ปวงประชา. ( ส. ; ป. ปชา).
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ชา     ๑ น. (๑) ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Camellia sinensis (L.) Kuntze ในวงศ์ Theaceae ขึ้นตามหุบเขาในเขตร้อน ใบใช้ชงเป็นเครื่องดื่ม, พายัพเรียก
• บา     น. ครู, อาจารย์; ชายหนุ่ม.
• บาล     ( แบบ ) ก. เลี้ยง, รักษา, ปกครอง, เช่น บาลเมือง, โดยมากใช้เป็นคำหลังสมาส เช่น โลกบาล รัฐบาล นครบาล โคบาล นิรยบาล. ( ป. , ส. ปาล).
• ประชาภิบาล    น. ผู้ปกครองพลเมือง; การปกครองชาวเมือง. (ส.).
• โรงเรียนประชาบาล    n. โรงเรียนที่ขึ้นกับส่วนการศึกษา องค์การบริหารส่วนจังหวัด กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย ตัวอย่างการใช้: ครูต้องสั่งสอนให้นักเรียนประถมศึกษาในโรงเรียนประชาบาลรักการทำงานด้วยมือ clf.:
• ประชาบดี    น. เจ้าแห่งสรรพสัตว์. (ส. ปฺรชาปติ).
• ศาลาประชาคม    น. สถานที่หรืออาคารที่สร้างขึ้นเพื่อเป็นที่ประชุมประกอบกิจกรรมต่าง ๆ ของประชาชนในชุมชนนั้น ๆ.
• ประชาชี    (ปาก) น. ประชาชน.
• ประชาชาติ    น. ประเทศ, ประชาชนที่เป็นพลเมืองของประเทศ, ชาติ ก็ว่า.
• ประชากร    น. หมู่คน, หมู่พลเมือง (เกี่ยวกับจำนวน).
• ประชาคม    น. ชุมชน, กลุ่มชนซึ่งอยู่รวมกันและมีการติดต่อสัมพันธ์กัน.