ประพจน์เฉพาะ คือ

• ญัตติเฉพาะ

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ประพจน์     น. ข้อเสนอ, ข้อความที่กล่าว. ( ส. ); ( คณิต ) ประโยคบอกเล่าหรือประโยคปฏิเสธซึ่งเป็นข้อความจริงหรือเท็จอย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• พจน     พดจะนะ-, พด น. คำพูด, ถ้อยคำ. ( ป. วจน).
• พจน์     ๑ พดจะนะ-, พด น. คำพูด, ถ้อยคำ. ( ป. วจน). ๒ ( คณิต ) น. สัญลักษณ์ที่แทนจำนวนจริงหรือจำนวนเชิงซ้อน
• จน     ๑ ว. อัตคัดขัดสน, ฝืดเคือง, มีเงินไม่พอยังชีพ. ก. แพ้ เช่น หมากรุกจน; หมดทาง เช่น จนใจ คือ ไม่มีทางที่จะทำได้อย่างคิด, จนตรอก คือ ไม่มีทางไป,
• เฉ     ว. เหไป, ไม่ตรงเส้นตรงแนว.
• เฉพาะ     ฉะเพาะ ว. โดยเจาะจง, เพ่งตรง, ตรงตัว; เผอิญ; แต่; จำกัด, เท่านี้, เท่านั้น. ( ข. เฉฺพาะ).
• พา     ก. นำไปหรือนำมา.
• เฉพาะพระพักตร์    (ราชา) ว. ต่อหน้า.
• เฉพาะพื้นที่    เฉพาะถิ่น
• ุเฉพาะ    จําเพาะ บังเอิญ เจาะจง เฉพาะเจาะจง
• จุดประสงค์พิเศษ หรือเฉพาะ    ความโน้มน้าว ความโน้มเอียง
• ประวัติเฉพาะราย    ประวัติคนไข้