ประมุขทูตสวรรค์ คือ

• ทูตสวรรค์ชั้นหัวหน้า
  สมุนไพรชนิดหนึ่ง

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ประมุข     ปฺระมุก น. ผู้เป็นใหญ่เป็นหัวหน้าของประเทศหรือศาสนาเป็นต้น. ( ส. ปฺรมุข; ป. ปมุข).
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• มุ     ก. ตั้งใจเอาจริงเอาจัง เช่น มุดูหนังสือ มุสู้ มุจะเอาชนะให้ได้, มักใช้เข้าคู่กับคำ มานะ เป็น มุมานะ เช่น เขามุมานะทำงาน.
• มุข     มุก, มุกขะ- น. หน้า, ปาก; ทาง; หัวหน้า; ส่วนของตึกหรือเรือนที่ยื่นออกมาจากส่วนใหญ่ มักอยู่ด้านหน้า. ( ป. , ส. ).
• ทู     ๑ ( กลอน ) ว. สอง เช่น ลูกเสือสนองคำโคทู. ( เสือโค ). ๒ น. (๑) ชื่อปลาทะเลชนิด Rastrelliger brachysoma ในวงศ์ Scombridae ตัวยาวเรียว
• ทูต     น. ผู้นำข้อความไปแจ้งทั้ง ๒ ฝ่าย, ผู้รับใช้ไปเจรจาแทน, ผู้สื่อสาร, ผู้ที่ได้รับมอบหมายให้เป็นผู้แทนไปยังต่างประเทศ
• ทูตสวรรค์     n. ผู้สื่อสารจากพระผู้เป็นเจ้า
• สว     สะวะ- น. ของตนเอง. ( ส. ; ป. สก).
• สวรรค     สะหฺวันคะ-, สะหฺวัน น. โลกของเทวดา, เมืองฟ้า. ( ส. สฺวรฺค; ป. สคฺค).
• สวรรค์     สะหฺวันคะ-, สะหฺวัน น. โลกของเทวดา, เมืองฟ้า. ( ส. สฺวรฺค; ป. สคฺค).
• วร     วะระ-, วอระ- น. พร; ของขวัญ. ว. ยอดเยี่ยม, ประเสริฐ, เลิศ. ( ป. , ส. ).
• วรรค     วัก น. ตอน, บางทีก็ใช้เข้าคู่กันเป็น วรรคตอน เช่น เครื่องหมายวรรคตอน เขียนหนังสือควรให้มีวรรคตอน, หมวด เช่น วรรค ก;
• ฑูตสวรรค์    ผู้ตายที่มีวิญญาณขึ้นสวรรค์ ผู้ที่น่ารัก เทพธิดา เทพเจ้าที่เฝ้ารักษา