ปรเมหะ คือ

• ปะระ-
  น. ชื่อคัมภีร์หมอว่าด้วยโรคเกิดแต่น้ำเบา (น้ำปัสสาวะ).

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• เม     น. แม่. ( ข. ).
• เมหะ     เมหะ น. น้ำมูตร. ( ป. , ส. ).
• หะ     ว. เสียงเปล่งเพื่อให้ลงมือพร้อมกัน.
• คิมหะ    คิม- (แบบ) น. ฤดูร้อน. (ป.).
• วยัมหะ    น. วิมาน, ฟ้า, เมืองสวรรค์. (ป. วฺยมฺห).
• เสมหะ    เสม- น. เสลด, เมือกที่ออกจากลำคอ ทรวงอก และลำไส้. (ป.; ส. เศฺลษฺม).
• โมหะ    -หะ- น. ความหลง, ความเขลา, ความโง่, ที่ใช้ว่า โม่ห์ หรือ เมาห์ ก็มี. (ป., ส.).
• ปรเมษฐ์    ปะระเมด, ปอระเมด น. ผู้สูงสุด คือ พระพรหม. (ส.).
• ปิตามหะ    -มะหะ น. ปู่; นามพระพรหม. (ป.).
• ปรเมนทร์    ปะระมิน, ปอระมิน, ปะระเมน, ปอระเมน น. ผู้เป็นใหญ่ยิ่ง. (ส.).
• ปรเมศวร์    ปะระเมด น. ผู้เป็นใหญ่ยิ่ง คือ พระอิศวร. (ส.).
• เมห์    เมหะ น. น้ำมูตร. (ป., ส.).
• ขากเสมหะ    ถุยน้ําลาย ถ่มน้ําลาย บ้วนน้ําลาย ขาก ขากถุย ขากน้ําลาย ขากเสลด ถุย ไอออก
• มาตามหะ    มาตามะหะ (ราชา) น. ตา คือ พ่อของแม่. (ป., ส.).