ผู้ขาดแคลน คือ

• ผู้ขัดสน

• ผู้     น. คำใช้แทนบุคคล เช่น นายกรัฐมนตรีเป็นผู้รับสนองพระบรมราชโองการ หรือใช้แทนคำว่า คน เช่น ผู้นั้น ผู้นี้ ทุกผู้ทุกนาม หรือใช้แทนสิ่งที่ถือเสมือนคน
• ขา     ๑ น. อวัยวะตั้งแต่ตะโพกถึงข้อเท้า สำหรับยันกายและเดินเป็นต้น (ไทยถิ่นอื่น ขา หมายความตั้งแต่ตะโพกถึงเข่า);
• ขาด     ก. แยกออกจากกันเพราะถูกดึง ตัด หรือฉีก เป็นต้น เช่น เชือกขาด แขนขาด ผ้าขาด; ควรจะมีแต่ไม่มี เช่น เศรษฐีขาดไฟ; มีไม่ครบ, มีไม่เต็ม, เช่น
• ขาดแคลน     ก. ขัดสน, อัตคัด.
• แค     น. ชื่อไม้ต้นชนิด Sesbania grandiflora Pers. ในวงศ์ Leguminosae ดอกมีทั้งสีขาวและสีแดง ยอดอ่อน ดอก และฝักกินได้ เปลือกใช้ทำยา,
• แคลน     แคฺลน ว. ขัดสน, อัตคัด, มักใช้ประกอบคำอื่น เช่น ขาดแคลน = ทั้งขาดทั้งแคลน หมายความว่า อัตคัด, ขัดสน ดูแคลน = ดูหมิ่นเพราะเห็นเขาขัดสน
• คล     คน ( แบบ ) น. คอ เช่น เหลือกตาเมียงเอียงคล. ( ม. คำหลวง กุมาร). ( ป. , ส. ).
• ลน     ก. อังไฟเพื่อให้ร้อนแต่ผิว ๆ หรือให้อ่อนเป็นต้น เช่น เอาขี้ผึ้งลนไฟ เอาไม้ลนไฟให้อ่อน; วิ่ง, อยู่นิ่งไม่ได้, มักใช้ประกอบคำอื่นว่า ลนลาน ลุกลน
• ที่ขาดแคลน    ที่ไม่มี
• การขาดแคลน    การหาได้ยาก สิ่งหายาก
• ความขาดแคลน    ความทุกข์ยาก ความยากจน ความยากลําบาก ความลําบาก ความไม่เพียงพอ ความขัดสน ความอัตคัด ความจน ความฝืดเคือง ภาวะขาดแคลน ความแห้งแล้ง การขาดดุล การขาดทุน จำนวนที่ขาด จำนวนที่ไม่เพียงพอ ความยากแค้น ความแร
• ภาวะขาดแคลน    ความขาดแคลน
• อย่างขาดแคลน    อย่างขัดสน อย่างไม่เพียงพอ บอบบาง หายาก เกือบจะไม่ แทบจะไม่ ไม่ค่อยพบ อย่างยากจนที่สุด อย่างอัตคัด อย่างเหน็ดเหนื่อย ไม่สู้จะ
• การขาดแคลนที่ยาวนาน    ความกระหายน้ำ ฤดูแล้ง
• การขาดแคลนอาหาร    การมีอาหารพอเพียง อุปทานของอาหาร

• เพื่อสิ่งแวดล้อม เพื่อผู้ขาดแคลน