ผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง คือ

• ผ้าเช็ด
  เศษผ้า
  เศษผ้าหรือกระดาษที่ขาด
  เศษเนื้อ vt.
  เศษเนื้อเปื่อย
  ผ้าขี้ริ้ว

• ผ้า     น. สิ่งที่ทำด้วยเยื่อใยเช่น ฝ้าย ไหม ขนสัตว์ โดยวิธีทอหรืออัดให้เป็นผืน, มักเรียกตามลักษณะของสิ่งที่ทำ เช่น ผ้าไหม ผ้าฝ้าย ผ้าขนสัตว์
• ที     ๑ น. ครั้ง, คราว, หน, เช่น ทีละน้อย ทีละคน; ใช้เป็นลักษณนามบอกจำนวนครั้ง เช่น เฆี่ยน ๓ ที นาฬิกาตี ๕ ที. ๒ น. ท่าทาง, ชั้นเชิง, โอกาส, เช่น
• ที่     น. แหล่ง, ถิ่น, เช่น ที่ประกอบอาชีพ ที่ทำมาหากิน, สถานที่ เช่น ที่ประชุม ที่พัก, ตำแหน่งที่ เช่น เอาแว่นวางไว้ที่โต๊ะ; ที่ดิน เช่น ซื้อที่ ขายที่
• ี่     ที่ไม่ได้จํากัดหรือกําหนดล่วงหน้า โชคร้าย เงินสด ที่เปลี่ยนได้ง่าย
• ขา     ๑ น. อวัยวะตั้งแต่ตะโพกถึงข้อเท้า สำหรับยันกายและเดินเป็นต้น (ไทยถิ่นอื่น ขา หมายความตั้งแต่ตะโพกถึงเข่า);
• ขาด     ก. แยกออกจากกันเพราะถูกดึง ตัด หรือฉีก เป็นต้น เช่น เชือกขาด แขนขาด ผ้าขาด; ควรจะมีแต่ไม่มี เช่น เศรษฐีขาดไฟ; มีไม่ครบ, มีไม่เต็ม, เช่น
• ขาดรุ่งริ่ง     มีเมล็ดมาก มีเมล็ดในมาก สุขภาพเสื่อม เก็บไว้ในสภาพที่เลว ให้เมล็ด
• ดร     ๑ ดอน ( แบบ ) น. พ่วง, แพ. ( ป. , ส. ตร). ๒ ( โบ ) น. ดอน.
• ดรุ     ดะรุ ( แบบ ) น. ต้นไม้. ( ป. , ส. ตรุ).
• รุ     ก. ระบายสิ่งที่ไม่ต้องการออกไป เช่น บริษัทรุคนงานเก่าออก พี่รุเสื้อผ้าให้น้อง.
• รุ่ง     น. ระยะเวลาตอนเริ่มแรกแห่งวัน เช่น รุ่งอรุณ รุ่งเช้า ยันรุ่ง ตลาดโต้รุ่ง, เวลาสว่าง เช่น ใกล้รุ่ง. ว. สว่าง เช่น ฟ้ารุ่ง, อรุณรุ่ง.
• รุ่งริ่ง     ว. ขาดออกเป็นริ้ว ๆ, ขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย, เช่น เสื้อขาดรุ่งริ่ง, กะรุ่งกะริ่ง ก็ว่า.
• ริ     ก. เริ่มคิดหรือทำแปลกจากปรกติ (มักใช้ในทางไม่ดี) เช่น ริสูบบุหรี่ ริเที่ยวกลางคืน, ริอ่าน ก็ว่า.
• ซึ่งขาดรุ่งริ่ง    กะรุ่งกะริ่ง ฉีกขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
• ผู้ที่แต่งกายขาดรุ่งริ่ง    คนที่ใส่ชุดผ้าขี้ริ้ว คนแต่งตัวปอนๆ ผู้อยู่ในชุดผ้าขี้ริ้ว