พลับเขา คือ

• ดู กระดูกค่าง.

• พล     พน, พนละ-, พะละ- น. กำลัง, มักใช้ประกอบคำอื่น เช่น พระทศพล อันเป็นพระนามพระพุทธเจ้า หมายความว่า ทรงมีพระญาณอันเป็นกำลัง ๑๐ ประการ มี ฐานาฐานญาณ
• พลับ     พฺลับ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Diospyros malabarica Kostel. var. siamensis (Hochr.) Phengklai ในวงศ์ Ebenaceae คล้ายตะโก ผลกินได้, มะพลับ ก็เรียก.
• ลับ     ๑ ก. ถูให้คม เช่น ลับมีด. ๒ ว. ที่อยู่ในที่พ้นตา, ที่อยู่ในที่ซึ่งแลไม่เห็น, เช่น ที่ลับ ประตูลับ หายลับ, ที่ปกปิดหรือควรปกปิด เช่น ความลับ
• เข     ๑ ว. เหล่น้อย (ใช้แก่ตา). ๒ ดู แกแล .
• เขา     ๑ น. เนินที่นูนสูงขึ้นไปเป็นจอมเด่น. ๒ น. สิ่งที่งอกออกมาจากหัวสัตว์บางพวก มีลักษณะแข็ง. ๓ น. ชื่อนกในวงศ์ Columbidae
• ขา     ๑ น. อวัยวะตั้งแต่ตะโพกถึงข้อเท้า สำหรับยันกายและเดินเป็นต้น (ไทยถิ่นอื่น ขา หมายความตั้งแต่ตะโพกถึงเข่า);
• หลืบเขา)    ช่องชั้น (หลืบฝ้า ช่องเหลี่ยม หลืบ
• หุบเขา    น. แอ่งภูมิประเทศ ที่เป็นเส้นเป็นแนวยาว ๒ ข้างแอ่งขนาบด้วยพื้นแผ่นดินสูงหรือภูเขาหรือเทือกเขา.
• หุบเขาที่สูง    ภูเขา ที่สูง เนินเขา พื้นที่ภูเขา พื้นที่สูง ภูเขาลูกเล็ก เนินเตี้ยต้นเขา
• หุบเขาลึก    หุบเขา แคนยอน หุบผาชัน ห้วยลึก
• หุบเขาสูงชัน    ช่องแคบระหว่างภูเขา
• หุบเขาลำธาร    หว่างเขา หุบ หุบเขา ห้วยเขา แอ่งลึก
• หุบเขาเล็ก ๆ    หุบเขาแคบ ๆ
• หุบเขาเล็กมีป่า    หุบเขา
• หุบเขาแคบ ๆ    หุบเขาเล็ก ๆ