พึ่งลำแข้งตัวเอง คือ
- (สำ) ก. ช่วยตนเอง, อาศัยลำแข้งตัวเอง ก็ว่า.
- พึ่ง ๑ ก. อาศัย เช่น พึ่งบารมีคนอื่น, พักพิง เช่น ไปพึ่งเขาอยู่, ขอความช่วยเหลือ เช่น หนีร้อนมาพึ่งเย็น. ๒ ว. คำช่วยกริยาหมายถึงเวลาที่ล่วงไปหยก
- ลำ ๑ น. ตัวของคน สัตว์ หรือสิ่งต่าง ๆ ไม่นับส่วนที่เป็นแขนขาหรือกิ่งก้าน เช่น ลำตัว ลำต้น, เรียกสิ่งที่ยาวกลมหรือมีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น
- ลำแข น. ชื่อไม้ต้นชนิด Baccaurea macrophylla Muell. Arg. ในวงศ์ Euphorbiaceae ผลคล้ายมะไฟ เปลือกหนามาก รสหวาน, รำมะแข ก็เรียก.
- ลำแข้ง น. กำลังความสามารถในการทำมาหากินด้วยตนเองไม่ต้องพึ่งใคร เช่น หากินด้วยลำแข้งของตนเองจนมั่งมี, ปลีแข้ง ก็ว่า.
- แข น. ดวงเดือน, พระจันทร์. ( ข. ).
- แข้ ( ถิ่น-อีสาน ) น. จระเข้ ( ดู จระเข้ ).
- แข้ง น. ส่วนหน้าของขา ใต้เข่าลงไปถึงข้อเท้า, หน้าแข้งก็ว่า, ราชาศัพท์ว่า พระชงฆ์.
- ตัว ๑ น. รูป, ตน, ตนเอง, คำใช้เรียกแทนคน สัตว์ และสิ่งของบางอย่าง เช่น ตัวละคร ตัวหนังสือ; ลักษณนามใช้เรียกสัตว์และสิ่งของบางอย่าง เช่น ม้า ๕ ตัว
- ตัวเอง 1) pron. คำใช้เรียกแทน หมายถึงตัวของคนๆ นั้นเอง ชื่อพ้อง: ตนเอง คำตรงข้าม: ผู้อื่น, คนอื่น ตัวอย่างการใช้:
- เอ ๑ ว. หนึ่ง; เปลี่ยว, เดี่ยว, เช่น เอองค์. ( ตัดมาจาก เอก). ๒ อ. คำที่เปล่งออกมาแสดงความแปลกใจ สงสัย เป็นต้น.
- เอง ว. คำเน้นแสดงว่าไม่ใช่ผู้อื่นหรือสิ่งอื่น เช่น ฉันเอง เป็นธรรมดาอยู่เอง; ตามลำพัง, เฉพาะตน, เช่น ไปกันเอง; แหละ, นี่แหละ, นั่นแหละ, เช่น
- อง น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
- อาศัยลำแข้งตัวเอง (สำ) ก. ช่วยตัวเอง, พึ่งลำแข้งตัวเอง ก็ว่า.
- พึ่งตัวเอง v. ทำอะไรด้วยตัวเอง ไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น คำตรงข้าม: พึ่งคนอื่น, พึ่งผู้อื่น ตัวอย่างการใช้: หากประชาชนสามารถพึ่งตนเองได้แล้ว ก็จะมีส่วนช่วยเหลือเสริมสร้างประเทศชาติในส่วนรว
- ลำแขน n. อวัยวะที่ต่อจากไหล่ทั้ง 2 ข้าง ชื่อพ้อง: แขน ตัวอย่างการใช้: คนตีกลองเก่งๆ มักจะมีลำแขนบริเวณกล้ามเนื้อใต้ข้อศอกแข็งพองโตกว่าคนอื่น clf.: ข้าง
มือถือ