ภาษาจีนอู๋ คือ

• ภาษาจีนอ

• ภา     น. แสงสว่าง, รัศมี. ( ป. , ส. ).
• ภาษ     พาด ก. พูด, กล่าว, บอก. ( ส. ; ป. ภาส).
• ภาษา     น. ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น ภาษาไทย ภาษาจีน หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ เช่น ภาษาราชการ ภาษากฎหมาย
• ภาษาจีน     n. ภาษาที่คนจีนใช้พูดจาติดต่อสื่อสารกัน, ภาษาประจำชาติหรือประเทศจีน ตัวอย่างการใช้: ภาษาจีนมีทั้งภาษาพูด ภาษาเขียน
• ภาษาจีนอ     ภาษาจีนอู๋
• จี     ว. ตูม เช่น สงวนมิ่งมาลยจาวจี แกล่กล้ำ. ( ทวาทศมาส ), พายัพว่า จี๋.
• จีน     ๑ น. ชื่อประเทศและชนชาติที่อยู่ในเอเชียตะวันออก มีพรมแดนติดต่อกับมองโกเลีย รัสเซีย เวียดนาม ลาว พม่า ภูฏาน เนปาล อินเดีย คีร์กีซ และคาซัคสถาน
• นอ     ๑ น. สิ่งที่งอกขึ้นเหนือจมูกแรด ยาวประมาณ ๑๒-๑๕ เซนติเมตร แข็งเหมือนเขาสัตว์; ปมที่นูนขึ้นตามอวัยวะเช่นที่ข้อศอกที่ศีรษะ. ( กลอน ) ก. โน เช่น
• อู     น. ชื่อไก่ชนิดหนึ่ง ตัวใหญ่กว่าไก่แจ้ หงอนเล็ก ตัวผู้มีหลายสีแต่สีขนไม่สดใสเหมือนไก่แจ้ ตัวเมียมีสีดำเหลือบเขียวเท่านั้น,
• ภาษาจอร์ดี้    ภาษาอังกฤษสำเนียงจอร์ดี้
• ภาษานีนอสก์    ภาษานอร์เวย์ใหม่
• ภาษาจอร์เจีย    ภาษาจอร์เจี่ยน
• ภาษาจอร์เจี่ยน    ภาษาจอร์เจีย
• ภาษาจีนกลาง    จีนกลาง จีนแมนดาริน ภาษาจีนแมนดาริน ส้มจีน
• ภาษาจีนฮกเกี้ยน    ภาษาฟูเกี้ยน ภาษาฮกเกี้ยน ภาษาหมิ่นหนาน ภาษาจีนไต้หวัน