ภาษาเฉพาะท้องถิ่น คือ

• ลักษณะจำเพาะ

• ภา     น. แสงสว่าง, รัศมี. ( ป. , ส. ).
• ภาษ     พาด ก. พูด, กล่าว, บอก. ( ส. ; ป. ภาส).
• ภาษา     น. ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น ภาษาไทย ภาษาจีน หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ เช่น ภาษาราชการ ภาษากฎหมาย
• ภาษาเฉพาะ     การใช้คำ การใช้ถ้อยคำ ถ้อยคำ ถ้อยคำทั้งหลายที่ใช้ประจำ รูปแบบของคำ ลักษณะการใช้ถ้อยคำหรือวลี โวหาร
• เฉ     ว. เหไป, ไม่ตรงเส้นตรงแนว.
• เฉพาะ     ฉะเพาะ ว. โดยเจาะจง, เพ่งตรง, ตรงตัว; เผอิญ; แต่; จำกัด, เท่านี้, เท่านั้น. ( ข. เฉฺพาะ).
• เฉพาะท้องถิ่น     ส่วนท้องถิ่น ประจําท้องถิ่น แห่งท้องถิ่น
• พา     ก. นำไปหรือนำมา.
• ท้อ     ๑ ก. ไม่มีกำลังใจจะสู้. ๒ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Prunus persica (L.) Batsch ในวงศ์ Rosaceae ผลกินได้, พายัพเรียก หมากม่วน. ๓ ( กลอน ) ก.
• ท้อง     น. ส่วนของร่างกายด้านหน้า ตั้งแต่ลิ้นปี่จนถึงบริเวณต้นขา มีสะดืออยู่ตรงกลาง มีกระเพาะและไส้พุงอยู่ภายใน; ครรภ์ เช่น น้องร่วมท้อง;
• ท้องถิ่น     น. ท้องที่ใดท้องที่หนึ่งโดยเฉพาะ เช่น เวลาท้องถิ่น ประเพณีท้องถิ่น; ( กฎ ) พื้นที่ภายในเขตการปกครองของราชการบริหารส่วนท้องถิ่น เช่น เทศบาล
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• ถิ่น     น. ที่, แดน, ที่อยู่, เช่น ถิ่นเสือ ถิ่นผู้ร้าย.
• ภาษาเฉพาะกลุ่ม    ภาษาเฉพาะวงการ ภาษาเฉพาะอาชีพ ภาษาแสลง ศัพท์เฉพาะกลุ่ม
• ภาษาเฉพาะวงการ    ภาษาเฉพาะกลุ่ม ภาษาเฉพาะอาชีพ จาร์กอน ภาษาแสลง ศัพท์เฉพาะกลุ่ม