ยกย่องตนเอง คือ

• ยกย่อง
  การคุยโม้
  การโอ้อวด

• ยก     ๑ ก. เอาขึ้นให้สูงจากที่เดิมทั้งโดยตรงและโดยปริยาย; เคลื่อนไป, พากันไป, เช่น ยกทัพ ยกพวก; งดเว้น, เพิกถอน, เช่น ยกโทษ ยกภาษี ยกคำสั่ง; มอบ เช่น
• ยกย่อง     ก. เชิดชู.
• ย่อ     ก. ยอบลง เช่น ย่อตัว ย่อเข่า, ลดให้สั้นหรือเล็กลง เช่น ย่อความ ย่อส่วน; ทำให้ยุบเข้าไป, ทำให้จมลึกเข้าไป, เช่น ย่อเก็จ ย่อมุม.
• ย่อง     ๑ ก. เดินอย่างใช้ปลายเท้าจดลงเบา ๆ. ๒ ว. ที่ลอยเหนือขึ้นมา เช่น แกงมันย่อง, มีเงางาม เช่น ขัดพื้นเป็นมันย่อง.
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• ตน     น. ตัว (ตัวคน) เช่น ตนเป็นที่พึ่งของตน; ลักษณนามใช้เรียกเทวดา ยักษ์ หรือพวกกายสิทธิ์ เป็นต้น เช่น ยักษ์ตนหนึ่ง เทวดา ๒ ตน.
• ตนเอง     ตัวเอง ตัวของตัวเอง อัตโนมัติ ตัว ตน มนุษย์ อัตตา ความเป็นตัวตน ตัวของตนเอง
• เอ     ๑ ว. หนึ่ง; เปลี่ยว, เดี่ยว, เช่น เอองค์. ( ตัดมาจาก เอก). ๒ อ. คำที่เปล่งออกมาแสดงความแปลกใจ สงสัย เป็นต้น.
• เอง     ว. คำเน้นแสดงว่าไม่ใช่ผู้อื่นหรือสิ่งอื่น เช่น ฉันเอง เป็นธรรมดาอยู่เอง; ตามลำพัง, เฉพาะตน, เช่น ไปกันเอง; แหละ, นี่แหละ, นั่นแหละ, เช่น
• พึ่งตนเอง    v. อาศัยตนเอง, ช่วยตนเอง ตัวอย่างการใช้: สมัยก่อนชาวนาต้องพึ่งตนเอง โดยทำนา และผลิตสิ่งของที่ครอบครัวต้องกินต้องใช้เอง
• ซึ่งยกย่องตัวเอง    ซึ่งคุยโม้ ซึ่งโอ้อวด
• ยกย่องตัว    ตั้งตัว สถาปนาตัว
• ตัวของตนเอง    มนุษย์ ตนเอง อัตตา ความเป็นตัวตน
• ปกครองตนเอง    ปกครองส่วนท้องถิ่น
• คนที่พึ่งตนเอง    ผู้เป็นอิสระ ผู้เป็นเอกราช ผู้ไม่อยู่ใต้บังคับบัญชาของใคร

• คนที่ให้ความยกย่องอาจารย์ตัวเอง เท่ากับยกย่องตนเองด้วย