ร้องสั่ง คือ

• ตะโกน
  ร้องถาม
  พูดเตือน
  รีบร้องบอก
  รีบเตือน

• ร้อง     ก. เปล่งเสียงดัง, โดยปริยายหมายถึงออกเสียงดังเช่นนั้น เช่น ฟ้าร้อง จักจั่นร้อง, ( ปาก ) ใช้หมายความว่า ร้องเพลง ร้องไห้ ก็มี
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• สั่ง     ๑ ก. บอกไว้เพื่อให้ทำหรือให้ปฏิบัติเป็นต้น เช่น ครูสั่งให้นักเรียนทำการบ้าน แม่สั่งให้ถูบ้าน; บอกไว้อาลัยในการที่จะจากไป เช่น ฝนสั่งฟ้า
• ร้องส่ง    ก. ร้องเพลงให้เครื่องดนตรีรับ.
• รังสรัง    -สัง ก. ตั้งหน้าวิ่ง, ออกวิ่ง.
• พื้นที่ร่วมของสองสิ่ง    จุดที่สองสิ่งสัมผัสกัน อินเตอร์เฟส
• ร่องส่วย    (ถิ่น-อีสาน) ก. หย่ง.
• ร้องสด    ก. ร้องโดยไม่มีดนตรีรับ, ร้องโดยคิดกลอนด้นหรือกลอนสด, ร้องออกอากาศทันที.
• สองสิ่ง    คู่ สองคน
• ห้องส่ง    ห้องออกอากาศ
• เบื้องสูง    เบื้องบน
• ร่องสวน    n. สันดินแนวยาวสำหรับปลูกพืชผัก ตัวอย่างการใช้: สมัยนั้นถนนจากธนบุรีไปยังนครปฐมไม่มีถนนหนทาง เต็มไปด้วยคูคลอง ร่องสวน ทุ่งนาและป่ารก clf.: ร่อง
• ร้องสอด    (กฎ) ก. การที่บุคคลภายนอกซึ่งมิใช่คู่ความยื่นคำร้องต่อศาลด้วยความสมัครใจของตนเองขอเข้ามาเป็นคู่ความ หรือบุคคลที่ถูกหมายเรียกให้เข้ามาในคดี.
• รู้พื้นฐานของบางสิ่ง    เข้าใจตัวอักษร
• มีทั้งสองสิ่ง    มีสองอย่างพร้อมกัน

• ฟ้าร้องสั่งฝนแต่ใจคนเหมือนลมลับลา .
• จึงร้องสั่งด้วยเสียงอันดังว่า " จงลุกขึ้นยืนตรง " คนนั้นก็กระโดดขึ้นเดินไป