ร้องไห้สะอึกสะอื้น คือ

• เสียงร่ำไห้
  เสียงสะอึกสะอื้น
  สะอื้นไห้

• ร้อง     ก. เปล่งเสียงดัง, โดยปริยายหมายถึงออกเสียงดังเช่นนั้น เช่น ฟ้าร้อง จักจั่นร้อง, ( ปาก ) ใช้หมายความว่า ร้องเพลง ร้องไห้ ก็มี
• ร้องไห้     ก. อาการที่น้ำตาไหลเพราะประสบอารมณ์อันแรงกล้า เช่น เจ็บปวด เศร้าโศก ดีใจ, บางทีใช้ว่า ร้อง คำเดียว หรือใช้เข้าคู่กับคำ ร้องห่ม เป็น ร้องห่มร้องไห้
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• ไห     น. ภาชนะเคลือบดินเผา มีปากเล็ก ก้นเล็ก กลางป่อง สำหรับใส่กระเทียมดองหรือเกลือเป็นต้น.
• ไห้     ( วรรณ ) ก. อาการที่น้ำตาไหลเพราะประสบอารมณ์อันแรงกล้า เช่น ไห้ร่ำรักลูกไท้ ไห้บ่รู้กี่ไห้ ลูกแก้วกับตน แม่เอย. ( ลอ ), มักใช้เข้าคู่กับคำ ร้อง
• ้สะอึกสะอื้น     คร่ําครวญ ร้องไห้ฟูมฟาย
• สะ     ๑ ว. สวย. ๒ ก. ใส่หรือสุมเพื่อกันไว้ เช่น เอาหนามสะ.
• สะอึก     ก. อาการที่หายใจชะงักเนื่องจากกะบังลมหดตัว และช่องสายเสียงก็ปิดตามมาทันทีทันใดในเวลาเดียวกัน; โดยปริยายหมายความว่า ชะงักงัน เช่น
• สะอึกสะอื้น     ก. ร้องไห้ร่ำไรมีเสียงสะอื้นเป็นห้วง ๆ เช่น เด็กถูกตี หลังจากหยุดร้องไห้แล้วก็ยังสะอึกสะอื้นอยู่. ว. อาการที่ร้องไห้ร่ำไรมีเสียงสะอื้นเป็นห้วง ๆ
• อึ     ( ปาก ) ก. ถ่ายอุจจาระ (มักใช้แก่เด็ก). น. ขี้, อุจจาระ.
• อึก     ๑ ว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงทุบแผ่นหลังด้วยกำปั้นหรือเสียงดื่มน้ำอย่างเร็วเป็นต้น. ๒ น.
• สะอื้น     ก. ถอนใจสะท้อนเป็นระยะ ๆ เพราะร้องไห้มากเนื่องจากเสียใจระทมใจเป็นต้น, ถอนใจสะท้อนเป็นระยะ ๆ.
• อื้น     ก. พูด, เรียก, เรียกร้อง, กล่าวถ้อยคำ, เอิ้น หรือ เอื้อน ก็ว่า.
• ร้องไห้สะอึกสะอื้น แสดงความสงสารต่อ    ร้องไห้
• การสะอึกสะอื้น    การคร่ําครวญ การฟูมฟาย เสียงสะอื้น การร้องไห้คร่ําครวญ

• ฉันยังจำว่านายยังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เลย
• หยุดร้องไห้สะอึกสะอื้น และออกไปจากที่นี่
• หรือร้องไห้สะอึกสะอื้นทั้งคืนอีกแล้ว
• ไม่อยากเห็นฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นเหรอ
• ที่เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อกี้นี้
• นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างฉัน
• เฮย ปากร้องไห้สะอึกสะอื้นเปิด ขึ้น !
• ฉันคิดว่าแกจะยืนอยู่ที่นี่ และร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กซะอีก
• ไม่ต้องร้องไห้สะอึกสะอื้นอีก
• ~ ผมจะไม่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ~