ลาสิกขา คือ

• ก. ลาสึก, ลาจากเพศสมณะ.

• ลา     ๑ น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Equus asinus ในวงศ์ Equidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับม้า รูปร่างคล้ายม้าแต่ตัวเล็กกว่า หูยาว ปลายหางเป็นพู่
• สิ     คำประกอบท้ายคำอื่นเพื่อเสริมข้อความให้เด่น ให้ชัด หรือให้สละสลวย เป็นต้น, โดยมากใช้กับกริยาเป็นเชิงบังคับ เชิงชวน หรือรับคำ เป็นต้น เช่น ไปสิ มาสิ,
• สิกขา     น. ข้อที่จะต้องศึกษา, ข้อที่จะต้องปฏิบัติ ได้แก่ ศีล เรียกว่า ศีลสิกขา สมาธิ เรียกว่า จิตสิกขา และปัญญา เรียกว่า ปัญญาสิกขา รวมเรียกว่า ไตรสิกขา;
• ขา     ๑ น. อวัยวะตั้งแต่ตะโพกถึงข้อเท้า สำหรับยันกายและเดินเป็นต้น (ไทยถิ่นอื่น ขา หมายความตั้งแต่ตะโพกถึงเข่า);
• เดินลากขา    เดินลากเท้า ใช้เท้ากวาดถู เดินอุ้ยอ้าย
• การเดินลากขา    การชุลมุนต่อสู้ ชุลมุนต่อสู้ไปอย่างรีบเร่งและยุ่งเหยิง เสียงเดินลากขา
• พอยกขาก็ลาโรง    (สำ) ก. ชักช้าทำให้เสียการ, พอก้าวขาก็ลาโรง ก็ว่า.
• ยินลากขากดี    ก. พอใจและภูมิใจมาก เช่น จะยินลากขากดีด้วยนาง. (ดอกสร้อยสวรรค์ครั้งกรุงเก่า).
• เสียงเดินลากขา    การชุลมุนต่อสู้ การเดินลากขา ชุลมุนต่อสู้ไปอย่างรีบเร่งและยุ่งเหยิง
• สามขาสําหรับยกของ    สามเส้า
• ฉีกขาด    ขาด ฉีก ทำลายจิตใจ ผ่า รบกวนด้วยเสียงดัง เจียน แตก แตกออก ดึงทิ้ง
• ตกขาว    น. โรคระดูขาว, มุตกิด ก็เรียก.
• ถูกขา    ก. เข้ากันได้, รู้ชั้นเชิงกัน, (มักใช้ในการพนันและการเล่นกีฬา).
• ถูกขาย    เปลี่ยนมือ
• ปริกขาร    ปะริกขาน น. บริขาร. (ป.).