ลุ่ยหู คือ
- ว. อาการที่แพ้อย่างไม่มีทางสู้ (เดิมใช้แก่ปลากัด คือ ฝ่ายแพ้ถูกกัดหูเสียจนหมด).
- ลุ ก. ถึง (ในลักษณะที่ต้องใช้ความพยายาม) เช่น ลุความสำเร็จ, ถึง เช่น ลุศักราช, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ ถึง เป็น ลุถึง; ( โบ ) รู้ความ เช่น ลุท้องตรา
- ลุ่ย ก. เลื่อนหลุดจากที่เพราะคลายตัวไม่แน่นเหมือนเดิม เช่น ผ้านุ่งที่เหน็บไว้ลุ่ยหลุดออก มวยผมลุ่ยออกมา, คลายออกเป็นเส้น ๆ เช่น ชายผ้าลุ่ย
- หู น. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ ทำหน้าที่สำหรับฟังเสียง; ส่วนแห่งสิ่งของที่ทำไว้หิ้ว แขวน ร้อย หรือรูดเข้าออก เช่น หูกระทะ หูมุ้ง หูกางเกง หูถุง;
- ลูกน้อยหน่า น้อยหน่า ผลน้อยหน่า ระเบิดมือ ลูกระเบิดมือ
- ลูกเมียหลวง น. ลูกของเมียหลวงซึ่งมีสิทธิ์มากกว่าลูกของเมียน้อย, โดยปริยายหมายถึงผู้มีฐานะเหนือกว่าผู้อื่นหรือสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น หลายคนมองว่ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ เป็นลูกเมียหลวง.
- ล้อมด้วยหิมะ เต็มไปด้วยหิมะ
- ลูกบอลชายหาด บอลชายหาด
- คล้ายหรือมีลักษณะของspectrum คล้ายภูตผีปีศาจ
- ซึ่งมีลักษณะคล้ายหนอน ซึ่งคดเคี้ยว
- ลักษณะคล้ายหรือเหมือนดิน ความคล้ายหรือเหมือนดิน
- ชายหรือเด็กผู้ชายที่มีลักษณะเป็นหญิง บุรุษที่ไม่มีลักษณะความเป็นชาย เครื่องแต่งกายของเด็กที่ประกอบด้วยเสื้อและกางเกงที่ติดกันด้วยกระดุมที่เอว เด็กหญิงเล็ก ๆ adj
- สิ่งที่มีลักษณะคล้ายหลังคาโค้ง หลังคาโค้ง
- คุยห คุยหะ- (แบบ) ว. ลับ, ซ่อนเร้น. (ป. คุยฺห; ส. คุหฺย).
- คุยห- คุยหะ- (แบบ) ว. ลับ, ซ่อนเร้น. (ป. คุยฺห; ส. คุหฺย).
- ปสัยห ปะไสหะ (แบบ) ก. ข่มขี่, ข่มเหง. (ป.).
มือถือ