ส้อมเสียง คือ
สัทอักษรสากล: [søm sīeng] การออกเสียง:
"ส้อมเสียง" การใช้"ส้อมเสียง" อังกฤษ
ความหมาย
มือถือ
- น. อุปกรณ์ทำด้วยโลหะเป็นรูปอักษร U มีก้านสำหรับจับยึด เมื่อเคาะจะเกิดเสียงที่มีความถี่คงที่ เป็นเวลานาน ใช้เป็นความถี่อ้างอิง เช่นใช้เทียบเสียงเครื่องดนตรี.
- ส้อม น. เหล็ก ๒ ง่าม ปลายแหลม ใช้แทงปลาเป็นต้น; เครื่องใช้จิ้มอาหารกิน, คู่กับ ช้อน; ไม้ไผ่ที่จักให้เป็นซี่ ๆ
- อม ก. เอาสิ่งของใส่ปากแล้วหุบปากไว้ไม่กลืนลงไป, โดยปริยายหมายความว่า ไม่แสดงออกมา เช่น อมภูมิ; กลมกลืน, ปนกัน, เช่น อมเปรี้ยวอมหวาน เขียวอมเหลือง; (
- เส ก. เฉ, ไถล, เช่น เสไปพูดเรื่องอื่น, เชือนแช เช่น เสความ.
- เสีย ๑ ก. เสื่อมลงไป, ทำให้เลวลงไป, เช่น เสียเกียรติ เสียศักดิ์ศรี เสียชื่อ; สูญไป, หมดไป, สิ้นไป, เช่น เสียแขน เสียชีวิต เสียทรัพย์; ชำรุด เช่น
- เสียง น. สิ่งที่รับรู้ได้ด้วยหู เช่น เสียงฟ้าร้อง เสียงเพลง เสียงพูด; ความเห็น เช่น เรื่องนี้ฉันไม่ออกเสียง, ความนิยม เช่น คนนี้เสียงดี
- สี ๑ น. ชื่อเครื่องสำหรับหมุนบดข้าวเปลือกเพื่อทำให้เปลือกแตกเป็นข้าวกล้อง. ก. ถู เช่น ช้างเอาตัวสีกับต้นไม้ ลมพัดแรงทำให้ลำไม้ไผ่สีกัน, ครู่,
- ยง ๑ ว. อร่ามเรือง, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น โฉมยง ยุพยง. ๒ ว. ยั่งยืน, มั่นคง, คงทน, ยืนนาน, เช่น อยู่ยงคงกระพัน ยืนยง. ๓ ว. กล้าหาญ
- สุ้มเสียง น. กระแสเสียง, (โบ) เขียนเป็น ซุ่มเสียง ก็มี เช่น จึงตั้งนะโม ซุ่มเสียงใหญ่โต. (ประถม ก กา).
- ส้อมเสียบ ส้อมเสียบฟางหรือหญ้า
- ซึ่งเสื่อมเสียชื่อเสียง น่าขายหน้า น่าอดสู อื้อฉาว
- เสื่อมเสียชื่อเสียง มีมลทิน มีจุดด่างพร้อย น่าขายหน้า น่าอับอาย ไร้เกียรติ ไร้เกียรติʼ
- ความเสื่อมชื่อเสียง ความอับอายขายหน้า ความอัปยศ ความเสื่อมเสีย ความไร้ยศ
- รู้สึกเสื่อมเสีย รู้สึกขายหน้า รู้สึกต่ําต้อย รู้สึกละอาย
- สิ่งที่ทําให้เสื่อมเสีย ข้อตําหนิ
- การทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง การกล่าวร้าย การป้ายสี