หอมจีน คือ

• หอมต้นญี่ปุ่น

• หอ     น. เรือนหรืออาคารซึ่งใช้เฉพาะกิจการอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น หอพระ หอนั่ง หอสมุด; เรือนซึ่งปลูกสำหรับให้คู่บ่าวสาวที่แต่งงานกันแล้วอยู่ เรียกว่า
• หอม     ๑ น. (๑) ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวหลายชนิดในสกุล Allium วงศ์ Alliaceae กลิ่นฉุน ใช้ปรุงอาหาร เช่น หอมหัวใหญ่ หรือ หอมฝรั่ง ( A. cepa L.), หอมหัว
• อม     ก. เอาสิ่งของใส่ปากแล้วหุบปากไว้ไม่กลืนลงไป, โดยปริยายหมายความว่า ไม่แสดงออกมา เช่น อมภูมิ; กลมกลืน, ปนกัน, เช่น อมเปรี้ยวอมหวาน เขียวอมเหลือง; (
• จี     ว. ตูม เช่น สงวนมิ่งมาลยจาวจี แกล่กล้ำ. ( ทวาทศมาส ), พายัพว่า จี๋.
• จีน     ๑ น. ชื่อประเทศและชนชาติที่อยู่ในเอเชียตะวันออก มีพรมแดนติดต่อกับมองโกเลีย รัสเซีย เวียดนาม ลาว พม่า ภูฏาน เนปาล อินเดีย คีร์กีซ และคาซัคสถาน
• หอมจันทร์    น. ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่งซึ่งกลายมาจากกล้วยป่า (Musa acuminata Colla) ผลเล็กเรียวขนาดกล้วยน้ำไทย กลิ่นหอม.
• น้ำหอม    น. น้ำที่กลั่นจากเครื่องหอม, น้ำอบฝรั่ง ก็เรียก.
• น้ําหอม    เสาวคนธ์ เสาวธาร โคโลญจน์ น้ําปรุง น้ําอบ
• หอมขึ้น    กลมกล่อมขึ้น ขจัดกลิ่น ทำให้นิ่ม ทำให้หอม ทำให้อ่อน ทำให้เป็นกรดน้อยลง นิ่มนวลขึ้น บรรเทา หวานขึ้น เพิ่มคุณค่า เพิ่มเงินเดิมพัน ไพเราะขึ้น
• หอมหื่น    (วรรณ) ก. หอมยวนใจ เช่น หอมหื่นรื่นรสเพี้ยง กลิ่นเนื้อนวลนางฯ. (เห่ชมไม้).
• ซึ่งมีกลิ่นหอมจากน้ําหอม    ซึ่งมีกลิ่นหอม
• น้ํามันหอม    ขี้ผึ้ง ยาหม่อง ไขมันหอม
• หอมกรุ่น    1) adj. ลักษณะที่ยังมีกลิ่นหอมอยู่ตลอด ชื่อพ้อง: หอม คำตรงข้าม: เหม็น ตัวอย่างการใช้: ท่านยื่นกระเช้าดอกไม้หอมกรุ่นให้กับหล่อน 2) v. ยังมีกลิ่นหอมอยู่ตลอด ชื่อพ้อง: หอม คำตรงข้า
• หอมแป้น    (ถิ่น-พายัพ) น. ต้นกุยช่าย. (ดู กุยช่าย).
• ใส่น้ำหอม    ทำให้มีกลิ่น ได้กลิ่น ฉีดน้ำหอม

• ชื่อสินค้า ขวดน้ำหอมจีนโปร่งใสใสสะอาด