ห้อมเมือง คือ

• (ถิ่น-พายัพ) น. ต้นคราม. [ดู คราม ๓ (๒)].

• ห้อ     ก. วิ่งเต็มเหยียด, วิ่งเต็มที่.
• ห้อม     ๑ ก. แวดล้อม ในคำว่า แห่ห้อม; ( โบ ) ระวังรักษา เช่น คนผู้ดังนี้ คือว่าพระราชภักดีจักช่อยห้อมบ้านห้อมเมือง (จารึกหลักที่ ๓๘ ประชุมพงศ. ภาค ๓).
• อม     ก. เอาสิ่งของใส่ปากแล้วหุบปากไว้ไม่กลืนลงไป, โดยปริยายหมายความว่า ไม่แสดงออกมา เช่น อมภูมิ; กลมกลืน, ปนกัน, เช่น อมเปรี้ยวอมหวาน เขียวอมเหลือง; (
• เม     น. แม่. ( ข. ).
• เมือ     ก. ไป, กลับ.
• เมือง     น. แดน เช่น เมืองมนุษย์ เมืองสวรรค์ เมืองบาดาล, ประเทศ เช่น เมืองไทย เมืองจีน เมืองลาว; ( โบ ) จังหวัด เช่น เมืองเชียงใหม่ เมืองนครศรีธรรมราช
• มือ     ๑ น. อวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายอยู่ต่อจากปลายแขนประกอบด้วยฝ่ามือและนิ้วมือ สำหรับจับเป็นต้น,
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• ฮ่อมเมือง    (ถิ่น-พายัพ) น. ต้นคราม. [ดู คราม ๓ (๒)].
• ทางอ้อมเมือง    ทางเลี่ยงเมือง
• เมืองบอมเบย์    เมืองมุมไบ
• หัวเมือง    น. เมืองอื่นนอกจากเมืองหลวง; (ปาก) ต่างจังหวัด; (โบ) เมืองใหญ่ที่มีเมืองน้อยมาขึ้น.
• คอมเม็นต์    ติชม มีข้อติชม ตั้งข้อสังเกต
• มอมเมา    ก. ทำให้หลงผิด, ทำให้หมกมุ่นในทางที่ผิด.
• รอมเมล    เออร์วิน รอมเมล