อบาย- คือ

• อะบาย, อะบายยะ-
  น. ที่ที่ปราศจากความเจริญ; ความฉิบหาย. (ป.).

• อบ     ก. ปรุงกลิ่นด้วยควันหรือรมด้วยกลิ่นในที่ที่ควันหรือกลิ่นกระจายออกไปไม่ได้; ทำให้ร้อนหรือสุกด้วยไอน้ำหรือไอไฟในที่ที่ความร้อนออกไม่ได้;
• อบาย     อะบาย, อะบายยะ- น. ที่ที่ปราศจากความเจริญ; ความฉิบหาย. ( ป. ).
• บา     น. ครู, อาจารย์; ชายหนุ่ม.
• บาย     น. ข้าว. ( ข. ).
• อบายภูมิ    อะบายยะพูม น. ภูมิที่เกิดอันปราศจากความเจริญ มี ๔ คือ นรก เปรตวิสัย อสุรกายภูมิ และกำเนิดดิรัจฉาน. (ป., ส. อปาย).
• อบายมุข    อะบายยะมุก น. ทางแห่งความฉิบหาย, เหตุแห่งความฉิบหาย, มี ๒ หมวด คือ อบายมุข ๔ ได้แก่ ๑. เป็นนักเลงหญิง ๒. เป็นนักเลงสุรา ๓. เป็นนักเลงเล่นการพนัน ๔. คบคนชั่วเป็นมิตร กับ อบายมุข ๖ ได้แก่ ๑. ดื
• อบอุ่นสบาย    อุ่น
• ระบายสีประกอบ    ทำให้สว่าง ประดับด้วยดวงไฟ
• อบอุ่นและน่าสบาย    สบาย
• เยื่อบาง    หนังบางๆ แผ่นบางๆ
• ด้วยการทําลายบางสิ่งหรือบางคน    ด้วยการสูญเสียบางอย่าง
• ซึ่งประกอบด้วยยาระบาย    ซึ่งช่วยระบาย เกี่ยวกับยาระบาย
• ทําคําอธิบายประกอบ    ทําหมายเหตุประกอบ
• เพิ่มคำอธิบายประกอบ    ทำคำอธิบายเพิ่มเติม
• บอบบาง    ว. อ้อนแอ้น, ไม่แน่นหนาหรือไม่คงทน.