อภิลักขิต- คือ

• อะพิลักขิด, อะพิลักขิดตะ-
  ว. หมายไว้, กำหนดไว้. (ป.).

• อภิ     คำประกอบหน้าศัพท์ที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต มีความหมายว่า ยิ่ง, วิเศษ, เหนือ, เช่น อภิรมย์ = ยินดียิ่ง, อภิญญาณ = ความรู้วิเศษ, อภิมนุษย์ =
• อภิลักขิต     อะพิลักขิด, อะพิลักขิดตะ- ว. หมายไว้, กำหนดไว้. ( ป. ).
• ลัก     ก. เอาสิ่งของที่เขาไม่ให้ไปด้วยอาการซ่อนเร้น, ขโมย, เช่น ลักทรัพย์, แอบทำ, ลอบทำ, เช่น ลักกินขนมในห้องเรียน ลักสูบบุหรี่ในห้องน้ำ. ว.
• อภิลักขิตกาล    น. เวลาที่กำหนดไว้, วันกำหนด, (มักนิยมใช้แก่วันทำบุญคล้ายวันเกิดหรือวันทำพิธีประจำปี).
• อภิลักขิตสมัย    น. เวลาที่กำหนดไว้, วันกำหนด, (มักนิยมใช้แก่วันทำบุญคล้ายวันเกิดหรือวันทำพิธีประจำปี).
• อภิชิต    ว. มีชัย, ชนะแล้ว. (ป., ส.).
• อภิรุต    น. เสียง, เสียงร้อง. (ป., ส.).
• อภิสิต    ก. รดแล้ว, ได้รับการอภิเษกแล้ว. (ป. อภิสิตฺต; ส. อภิสิกฺต).
• ลักขี    น. โชค, ลาภ. (ป.; ส. ลกฺษมี).
• ผู้ลุกขึ้น    ผู้ก่อความไม่สงบ ผู้ขึ้นขี่ม้า ผู้ปีน ผู้ตื่นขึ้น เครื่องที่เลื่อนขึ้นเลื่อนลง แผ่นกระดานของบันไดที่ตั้งขึ้น
• มิลักข    คนดอย คนป่า คนป่าเถื่อน คนเถื่อน มิลักขะ มิลักขู ทมิฬ ฑราวิท
• มิลักขะ    น. คนป่าเถื่อน. (ป.).
• มิลักขู    น. คนป่าเถื่อน. (ป.).
• รุกขมูล    น. โคนต้นไม้, เรียกพระที่ถือธุดงค์อยู่โคนไม้ว่า พระรุกขมูล.
• ลักขณะ    -ขะหฺนะ น. ลักษณะ, เครื่องแสดงสิ่งหนึ่งให้เห็นว่าต่างกับอีกสิ่งหนึ่ง, คุณภาพ; ประเภท. (ป.; ส. ลกฺษณ).