อังสา คือ

• น. บ่า, ไหล่. (ป., ส. อํส).

• อัง     ก. นำไปใกล้ ๆ ไฟเพื่อให้ร้อนหรือบรรเทาความหนาวเป็นต้น, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เอามืออังหน้าผากดูว่าร้อนหรือไม่.
• อังส     อังสะ- น. เรียกผ้าที่พระภิกษุสามเณรใช้ห้อยเฉวียงบ่าว่า ผ้าอังสะ; ส่วน, ภาค; ส่วนของมุม. ( ป. อํส).
• สา     ๑ น. หมา. ( ป. ; ส. ศฺวนฺ). ๒ ( ถิ่น-พายัพ ) น. ต้นกระสา. ( ดู กระสา ๓ ), ชื่อกระดาษที่ทำจากเปลือกต้นกระสา ใช้ทำร่มเป็นต้น เรียกว่า
• ทางสายพ่อ    ที่เป็นญาติทางพ่อ
• เสากระโดงสูงสุดของเรือ    เสากระโดงกลาง
• อังส-    อังสะ- น. เรียกผ้าที่พระภิกษุสามเณรใช้ห้อยเฉวียงบ่าว่า ผ้าอังสะ; ส่วน, ภาค; ส่วนของมุม. (ป. อํส).
• อีสา    น. งอนไถ. ว. งอนช้อนขึ้น. (ป.; ส. อีษา).
• อุสา    น. เนื้อสมัน. (เทียบ ช. รุสา ว่า กวาง, เนื้อสมัน).
• บังสาด    น. เพิงที่ต่อชายคาสำหรับกันฝนสาด, กันสาด ก็เรียก.
• มังสา    เนื้อ
• รุ่งสาง    น. เวลาจวนสว่าง ยังแลเห็นอะไรไม่ชัด.
• ลังสาด    ดู ลางสาด.
• วิมังสา    น. การสอบสวน, ความไตร่ตรอง, ความพิจารณา. (ป. วีมํสา; ส. มีมำสา).
• วิหิงสา    น. ความเบียดเบียน; การทำร้าย. (ป. วิหึสา, วิเหสา; ส. วิหึส).
• สงสาร    ๑ สงสาน, สงสาระ- น. การเวียนว่ายตายเกิด, การเวียนตายเวียนเกิด; โลก. (ป., ส. สํสาร). ๒ สงสาน ก. รู้สึกเห็นใจในความเดือดร้อนหรือความทุกข์ของผู้อื่น, รู้สึกห่วงใยด้วยความเมตตากรุณา, เช่น เห็นเด็ก ๆ อดอ