เฉวียงบ่า คือ

• ว. เรียกการห่มผ้าปิดทางบ่าซ้ายเปิดบ่าขวาว่า ห่มเฉวียงบ่า.

• เฉ     ว. เหไป, ไม่ตรงเส้นตรงแนว.
• เฉวียง     ฉะเหฺวียง น. ซ้าย; เอียง, ตะแคง, ทแยง. ( ข. เฉฺวง).
• ฉวี     ฉะหฺวี น. ผิวกาย. ( ป. , ส. ฉวิ).
• วี     ๑ ก. พัด, โบก. ๒ ดู หมอตาล .
• ยง     ๑ ว. อร่ามเรือง, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น โฉมยง ยุพยง. ๒ ว. ยั่งยืน, มั่นคง, คงทน, ยืนนาน, เช่น อยู่ยงคงกระพัน ยืนยง. ๓ ว. กล้าหาญ
• งบ     ๑ น. สิ่งที่เป็นแผ่นกลม ๆ เช่น งบน้ำตาล งบน้ำอ้อย, เรียกน้ำตาล น้ำอ้อย ที่ทำให้เป็นแผ่น ๆ เช่นนั้น ว่า น้ำตาลงบ น้ำอ้อยงบ. ๒ น.
• บ่     บอ, บ่อ ว. ไม่, มักใช้ในหนังสือเก่าหรือกวีนิพนธ์ หรือบางท้องถิ่น, ในที่ใช้ บ เมื่อใช้ว่า บ่ ก็มีความเช่นเดียวกัน.
• บ่า     ๑ น. ส่วนของร่างกายระหว่างคอกับหัวไหล่, โดยปริยายหมายถึงอินทรธนูหรือสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น บ่าเสา บ่าเสื้อ. ๒ ว.
• เฉียงบ่า    ตะพายแล่ง สะพายแล่ง ตะพาย สะพาย ห้อยบ่า แขวนบ่า
• ฉวัดเฉวียน    ฉะหฺวัดฉะเหฺวียน ก. อาการที่บินวนเวียนไปมาอย่างผาดโผน เช่น บินฉวัดเฉวียน, แล่นเร็วอย่างผาดโผน เช่น ขับรถฉวัดเฉวียน. ว. วนเวียน. (ข. ฉฺวาต่เฉวียล).
• เฉวียน    ฉะเหฺวียน ว. เวียน, วนเวียน.
• เฉียง    ๑ ว. เฉหรือเบี่ยงจากแนวไปทางใดทางหนึ่ง เช่น เฉียงเหนือ เฉียงใต้ ห่มสไบเฉียง. ๒ น. ต้นไม้ใช้ใบทำยา. (พจน. ๒๔๙๓).
• เฉลียง    ฉะเหฺลียง น. ส่วนของโบสถ์ วิหาร ศาลาการเปรียญที่ต่อออกมาโดยรอบ หรือส่วนของเรือนที่ต่อออกมาด้านหัวและท้ายเรือน สำหรับนั่งเล่นหรือเดินติดต่อกันเป็นต้น. ว. เฉียง.
• เฉลี่ยง    ฉะเหฺลี่ยง น. ยาน, คานหาม, โดยมากใช้ว่า เสลี่ยง.
• เฉียงๆ    มองข้างๆ เอียงๆ โดยมองไปด้านข้าง