เชียรณ์ คือ
- ว. เก่า, แก่, ชำรุด, ยุ่ย, ย่อย, โบราณ. (แผลงมาจาก ชีรณ).
- เชีย ( โบ ) ก. ไหว้ เช่น เชียเชิงเจ้าพ่อผัวแม่แง่. ( ม. คำหลวง ทานกัณฑ์).
- เชียร ๑ ว. แก่คร่ำคร่า, ชำรุด. ( แผลงมาจาก ชีระ). ๒ ว. ว่องไว, เก่ง, เชี่ยว, เช่น เชียรเชียรใบบาตรน้ำ. ( แช่งน้ำ ). ( แผลงมาจาก ชีระ).
- ชี ๑ น. นักบวช เช่น ชีปะขาว; คำเรียกหญิงที่นุ่งขาวห่มขาว โกนคิ้วโกนผมถือศีล, แม่ชี ก็เรียก. ( ส. ชี ใช้พูดต้นนามเป็นเครื่องหมายแห่งความยกย่อง). ๒
- รณ รน, รนนะ- น. เสียง, เสียงดัง; สงคราม. ก. รบ, รบศึก. ( ป. , ส. ).
- เชียร์ ก. ให้กำลังใจด้วยการตะโกนโห่ร้อง ใช้ในการแข่งขัน. (อ. cheer).
- พู่ที่ใช้เป็นอุปกรณ์ในการเชียร์ พอมพอม
- ปริยรณ ปฺริยะรน น. ผู้ชอบรบ. (ส.).
- คนเชียร์ กองเชียร์
- พิเชียร น. เพชร. (ป. วชิร; ส. วชฺร).
- มัญเชียร น. กำไลเท้า. (ส. มญฺชีร).
- วิเชียร น. วชิระ, สายฟ้า; เพชร; อาวุธพระอินทร์.
- เชลียร์ ยกยอ เลีย ป้อยอ
- แก้ววิเชียร น. ชื่อโรคซางละอองเป็นฝ้าบาง ๆ ที่ขึ้นตามลิ้นหรือเพดานหรือกระพุ้งแก้ม สีขาวดั่งเนื้อในมะพร้าว มีอาการท้องอืด ลงท้องนับหนไม่ถ้วน. (แพทย์).
- อาเกียรณ์ -เกียน ว. เกลื่อนกล่น, เกลื่อนกลาด. (ส. อากีรฺณ; ป. อากิณฺณ).
- แคชเชียร์เช็ค เช็คที่สั่งจ่ายโดยธนาคาร
มือถือ