เดียดฉันท์ คือ

• ก. ไม่พอใจด้วย, รังเกียจ, ลำเอียง.

• เด     ว. มาก ๆ, มักใช้ประกอบกับคำ เหลือ ว่า เหลือเด คือ เหลือมาก ๆ.
• เดียด     ก. เกลียด, ริษยา.
• ดี     ๑ น. อวัยวะภายในของคนและสัตว์ที่บรรจุน้ำข้นสีเขียว มีรสขม ซึ่งออกจากตับ สำหรับช่วยย่อยอาหาร, เรียกน้ำข้นสีเขียว มีรสขม ออกจากตับ
• ฉัน     ๑ ส. คำใช้แทนตัวผู้พูด พูดกับผู้ที่เสมอกันหรือผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อย, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. ๒ ก. กิน (ใช้แก่ภิกษุสามเณร). ๓ ว.
• ฉันท์     ๑ ฉันทะ- น. ชื่อคำประพันธ์ประเภทหนึ่งที่วางคำ ครุ ลหุ เป็นแบบต่าง ๆ. ( ป. ). ๒ น. ความพอใจ, ความรักใคร่, ความชอบใจ, ความยินดี;
• นท     นด ( แบบ ) น. ผู้บันลือ, ผู้ร้อง, ผู้ลั่น; แม่น้ำ, ลำน้ำ, เช่น ชมพูนท (แปลว่า เกิดในแม่น้ำชมพูนที คือ ทองคำบริสุทธิ์). ( ป. , ส. ).
• รังเกียจเดียดฉันท์    ก. ลำเอียงด้วยความรังเกียจ.
• เฉียดฉิว    จวนเจียน อย่างหวุดหวิด เฉียด จวนจะ ฉิวเฉียว เกือบ ฉิวเฉียด หวุดหวิด แฉลบ แล่นแฉลบ
• อย่างเฉียดฉิว    อย่างหวุดหวิด อย่างจวนเจียน
• อีเดียด    คนปัญญาอ่อน คนทึ่ม คนบ้องตื้น
• เดินลุยดิน    ลุยน้ํา
• กระเดียด    ๑ ก. เอาเข้าข้างสะเอว เช่น กระเดียดกระจาด. (ข. กณฺเฎียต). ๒ ว. ค่อนข้าง, หนักไปทาง, เช่น กระเดียดเปรี้ยว หน้าตากระเดียดไปทางแม่.
• ชระเดียด    ชฺระ- (กลอน) ว. รายไป, เรียดไป, โบราณเขียนเป็น ชรดียด ก็มี เช่น ผลักให้ตากตนอยียด ชรดียดด้าวดิ้นดรนอนอยู่แล. (ม. คำหลวง กุมาร).
• คนที่คุยด้วย    คู่คุย เพื่อนคุย
• โดยดั้งเดิม    อย่างเป็นอันแรก โดยมีมาแต่เดิม โดยแรกเริ่ม

• ยังมีอีกคนตรงนี้ คนที่นางฟ้าเดียดฉันท์
• ท่านคงไม่เดียดฉันท์เพื่อนเก่า