เนื้อแห้งเพ็มมิกัน คือ

• เนื้อตากแห้ง

• เนื้อ     ๑ น. ส่วนของร่างกายคนและสัตว์อยู่ถัดหนังเข้าไป; เนื้อวัวหรือเนื้อควายที่ใช้เป็นอาหาร เช่น แกงเนื้อ; สิ่งที่เป็นลักษณะประจำตัวของสิ่งต่าง ๆ เช่น
• เนื้อแห้ง     เนื้อตากแห้ง
• แห     ๑ น. ชื่อเครื่องจับปลาชนิดหนึ่ง ถักเป็นตาข่าย ใช้ทอดแผ่ลงในน้ำแล้วค่อย ๆ ดึงขึ้นมา. ๒ ( ถิ่น-ปักษ์ใต้, อีสาน ) ว. เปรียว, ไม่เชื่อง. ๓ (
• แห้     ว. เสียงอย่างเสียงหมาคำราม, เขียนเป็น แฮ่ ก็มี.
• แห้ง     ว. ไม่มีน้ำ, หมดน้ำ, เช่น คลองแห้ง โอ่งแห้ง, ไม่เปียก เช่น ผ้าแห้ง, ที่ไม่ใส่น้ำ เช่น ก๋วยเตี๋ยวแห้ง บะหมี่แห้ง, ไม่สด เช่น ใบไม้แห้ง;
• เพ     ก. พังทลาย.
• มิ     ๑ ว. ไม่ เช่น มิทราบ มิควร มิบังอาจ. ๒ ก. เฉย, ไม่ค่อยพูดจา, เช่น รามสูรได้ยินสิ้นสติลงนั่งมิจะทำกระไรได้. (บทระบำตลก พระราชนิพนธ์ ร.๕).
• กัน     ๑ ( ปาก ) ส. คำใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย พูดกับผู้เสมอกันหรือผู้น้อยในทำนองกันเอง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. ๒ ว.
• เนื้อแผ่น    เนื้อตากแห้ง เนื้อชิ้นบางๆ
• เนื้อแช่เย็น    ม้วนเนื้อแช่เย็น
• ทองเนื้อแท้    น. ทองคำเนื้อเก้า เป็นทองบริสุทธิ์, ทองเนื้อเก้า ทองธรรมชาติ ทองนพคุณ หรือ ทองชมพูนุท ก็เรียก.
• แต่งเนื้อแต่งตัว    v. สวมเสื้อผ้าหรือประดับประดาร่างกาย , ชื่อพ้อง: แต่งพระองค์, ทรงเครื่อง, แต่งองค์, แต่งองค์ทรงเครื่อง, แต่งกาย, แต่งตัว ตัวอย่างการใช้: เมื่อเขาอาบน้ำเสร็จแล้วจึงแต่งเนื้อแต่งตัวอยู่ที่
• แหล่งเพาะ    ที่เพาะพืช
• เพรียงที่เกาะอยู่ใต้ท้องเรือและหิน    คนที่ยากที่จะสลัดให้หลุดหรือหนีได้ สิ่งที่เกาะติด
• ที่เพิ่มมากขึ้น    ที่รุนแรงขึ้น