เปราะหอม คือ

• ดู เปราะ ๑ (๑).

• เปร     เปฺร ก. เบนไป, เซไป, เอนไป, หลีกไป.
• เปรา     เปฺรา ( ถิ่น-พายัพ ) น. ชื่อปีนักษัตรของไทยเหนือ ตรงกับ ปีฉลู, คำเดียวกับ เป๊า.
• เปราะ     ๑ เปฺราะ น. (๑) ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Kaempferia galanga L. ในวงศ์ Zingiberaceae หัวและใบมีกลิ่นหอม ใช้เป็นอาหารและทำยาได้, เปราะหอม
• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• รา     ๑ น. ไม้ที่กระหนาบอยู่ใต้ท้องพรึงรับพื้นเรือนเพื่อไม่ให้พื้นอ่อน อยู่ระหว่างรอด; ไม้จีมเสาที่ปากหลุมซึ่งยังไม่ได้กลบดินเพื่อกันไม่ให้โอนเอน
• หอ     น. เรือนหรืออาคารซึ่งใช้เฉพาะกิจการอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น หอพระ หอนั่ง หอสมุด; เรือนซึ่งปลูกสำหรับให้คู่บ่าวสาวที่แต่งงานกันแล้วอยู่ เรียกว่า
• หอม     ๑ น. (๑) ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวหลายชนิดในสกุล Allium วงศ์ Alliaceae กลิ่นฉุน ใช้ปรุงอาหาร เช่น หอมหัวใหญ่ หรือ หอมฝรั่ง ( A. cepa L.), หอมหัว
• อม     ก. เอาสิ่งของใส่ปากแล้วหุบปากไว้ไม่กลืนลงไป, โดยปริยายหมายความว่า ไม่แสดงออกมา เช่น อมภูมิ; กลมกลืน, ปนกัน, เช่น อมเปรี้ยวอมหวาน เขียวอมเหลือง; (
• ไม่เปราะ    ดัดแปลงได้ ดัดได้ ดึงเป็นเส้นสายได้ ตีออกเป็นแผ่นบางหรือรูปร่างต่าง ๆ ได้ ตีเป็นแผ่นบางได้ น่วมอ่อน หลอมเป็นรูปร่างต่าง ๆ ได้ เปลี่ยนรูปได้ง่าย
• ประเคราะห์    (แบบ) น. ความเพียรที่แก่กล้า; การยกย่อง, การเชิดชู, ตรงข้ามกับ นิเคราะห์ ซึ่งแปลว่า การกำราบ, การลงโทษ, การข่มขี่. ก. ยกย่อง, ประคับประคอง. (ส. ปฺรคฺรห; ป. ปคฺคห).
• โปรตีนสังเคราะห์    โปรตีน
• ทำให้เปราะ    ทำให้กรอบ ทำให้หยิก
• ปากเปราะ    ก. พูดจาทักทายเก่ง, พูดจาว่าคนง่าย ๆ; เห่าเก่ง (ใช้แก่สุนัข).
• เปราะบาง    1) v. หักง่าย, แตกง่าย ชื่อพ้อง: บอบบาง, เปราะ คำตรงข้าม: แข็งแรง, หนา ตัวอย่างการใช้: แก้วเจียระนัยพวกนี้เปราะบางมาก ถือขึ้นเครื่องบินไปด้วยดีกว่า 2) adj. ที่หักง่าย, ที่แตกง่า
• เปราะแประ    -แปฺระ ว. อาการที่ฝนตกมีเม็ดห่าง ๆ แต่เล็กน้อย, เปาะแปะ ก็ว่า.