เปาะแปะ คือ

• ว. อาการที่ฝนตกมีเม็ดห่าง ๆ แต่เล็กน้อย, เปราะแประ ก็ว่า.

• เปา     น. ปม, ปุ่ม, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปม เป็น ปมเปา.
• เปาะ     ว. ไม่หยุดปาก (ใช้แก่กริยาชม); เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงเคาะไม้.
• ปา     ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
• แป     น. ส่วนหนึ่งของโครงสร้างหลังคา วางอยู่บนโครงสร้างอื่น ๆ ได้แก่ จันทัน ปลายเต้า เสาตุ๊กตา ปลายขื่อ และปลายขื่อประธาน
• แปะ     ก. เอาของแบน ๆ บาง ๆ ทาบเข้าไป. ว. เสียงดังอย่างเสียงตบมือ.
• ปะ     ก. มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน; เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับส่วนที่ชำรุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้า ปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า.
• เสียงเปาะแปะเบาๆ    เสียงเคาะเบาๆ ติดต่อกันรวดเร็ว
• ้เกิดเสียงเปาะแปะเบาๆ    ้เกิดเสียงเคาะเบาๆ ติดต่อกันอย่างเร็ว
• กะแปะ    น. เงินปลีกโบราณ เช่น กะแปะทองแดง กะแปะดีบุก, อีแปะ ก็เรียก.
• เปราะแประ    -แปฺระ ว. อาการที่ฝนตกมีเม็ดห่าง ๆ แต่เล็กน้อย, เปาะแปะ ก็ว่า.
• กลุ่มศิลปะแปด    สำนักแอชกัน
• จับเปาะ    (สำ) ว. ตรงเป้า เช่น ต่อยจับเปาะเข้าที่ปลายคาง.
• ชมเปาะ    ก. ชมไม่ขาดปาก, ชมด้วยความจริงใจ.
• เคาะเปะปะบน    ดีดเล่นๆ เคาะเล่นๆ
• ปะเหลาะปะแหละ    ก. พูดจาหว่านล้อมเอาอกเอาใจ เช่น ผู้ใหญ่ปะเหลาะเด็ก, พูดหรือทำสนิทชิดชอบให้เขาพึงใจเพื่อหวังประโยชน์ตน.

• ฉันชอบเสียงเปาะแปะของเธอ เสียงเปาะแปะช่างน่าฟัง
• ฉันชอบเสียงเปาะแปะของเธอ เสียงเปาะแปะช่างน่าฟัง
• พิรุณหอบเล็กตกเปาะแปะ ... เกล็ดหิมะหนาหนักเผยิบผยาบ .
• ล่องลอง จ้ำจี้ มะเขือ เปาะแปะ ระหว่างคุณ
• จ้ำจี้มะเขียเปาะแปะกะเทาะหน้าแว่น
• ฝนก็มีหลายเสียงด้วย ตกหยิมๆ ตกกระจาย ตกเปาะแปะ หรือตกแบบฟ้าร้องไห้
• ชักชวนชมกรุง ตบยุงเปาะแปะ