เวณะ คือ

• น. ช่างจักสาน. (ป.; ส. ไวณ).

• วณ     วะนะ- น. แผล, ฝี. ( ป. ; ส. วฺรณ).
• วณะ     วะนะ- น. แผล, ฝี. ( ป. ; ส. วฺรณ).
• เวณิ    น. ผมซึ่งถักปล่อยไว้. (ป., ส.).
• เวณุ    น. ไม้ไผ่. (ส.; ป. เวณุ, เวฬุ).
• ลวณะ    น. เกลือ, รสเค็ม, ความเค็ม. ว. เค็ม. (ป., ส.).
• ศรวณะ    สาวะนะ, สะระวะนะ น. ดาวฤกษ์ที่ ๒๒ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปหามผีหรือโลง, ดาวหลักชัย หรือ ดาวพระฤๅษี ก็เรียก.
• ศระวณะ    สาวะนะ, สะระวะนะ น. ดาวฤกษ์ที่ ๒๒ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปหามผีหรือโลง, ดาวหลักชัย หรือ ดาวพระฤๅษี ก็เรียก.
• ศราวณะ    สะราวะนะ น. ชื่อเดือนที่ ๙ แห่งจันทรคติ. ว. เกี่ยวกับดาวศรวณะ. (ส.).
• บริเวณ    บอริเวน น. พื้นที่ภายในขอบเขตที่กำหนดไว้ เช่น บริเวณบ้าน บริเวณโบสถ์ บริเวณวัด บริเวณสนามหลวง. (ป., ส. ปริเวณ).
• ปริเวณ    ปะริ- น. บริเวณ. (ป.).
• ปเวณี    ปะ- น. ขนบธรรมเนียม, แบบแผน; เชื้อสาย, การเป็นสามีภรรยากันตามธรรมเนียม. (ป.; ส. ปฺรเวณิ).
• เวณิก    น. คนดีดพิณ. (ป.; ส. ไวณิก).
• เวณุวัน    น. ป่าไผ่. (ส. เวณุวน; ป. เวฬุวน).
• บริเวณลานสาธารณะของเมือง    ตลาดนัด ทางเดินที่มีหลังคา ลานกว้างในตัวเมือง
• กักบริเวณ    ก. บังคับให้อยู่ในบริเวณที่กำหนดไว้.