แขนะ คือ

• ขะแหฺนะ
  (โบ) ก. แกะ, สลัก, เจาะ.
  น. กรรมวิธีในการสร้างงานประติมากรรมตกแต่ง หรือวิธีการทางช่างจุลศิลป์ประเภทหนึ่ง โดยใช้สมุกปั้นเป็นลวดลายหรือรูปภาพติดเข้ากับพื้นไม้หรือพื้นกระดาษ เช่น ปั้นหน้ายักษ์หน้าลิงติดลงบนกะโหลกปิดกระดาษทำเป็นหัวโขน, กระแหนะ ก็ว่า.

• แข     น. ดวงเดือน, พระจันทร์. ( ข. ).
• แขน     ๑ น. อวัยวะที่ต่อจากไหล่ทั้ง ๒ ข้าง, ( ราชา ) เรียกอวัยวะตั้งแต่ศอกไปถึงไหล่ว่า พระพาหา ตั้งแต่ศอกไปถึงมือว่า พระกร;
• ขน     ๑ น. สิ่งที่เป็นเส้นขึ้นตามผิวหนังคนและสัตว์ เช่น ขนตา ขนนก ขนเม่น และใช้ตลอดไปจนถึงที่ขึ้นบนผิวต้นไม้ ผลไม้ ใบไม้ และอื่น ๆ, ราชาศัพท์ว่า
• นะ     ๑ ว. คำประกอบท้ายคำอื่น บอกความเป็นเชิงอ้อนวอน บังคับตกลง หรือเน้นให้หนักแน่น เป็นต้น เช่น อยู่นะ ไปละนะ. ๒ น.
• ลิขนะ    -ขะนะ น. การขีด, การเขียน. (ป.).
• เลขนะ    เลขะนะ น. รอยเขียน, ตัวอักษร, ลวดลาย. (ป., ส.).
• ที่ไร้แขน    ที่ไม่มีแขน
• พนักแขน    n. เครื่องสำหรับพักแขน ตัวอย่างการใช้: ผู้ป่วยที่มีการทรงตัวที่ดีควรจะใช้รถเข็นที่มีพนักแขนเตี้ยๆ หรือไม่มีเลยก็ได้ clf.: พนัก
• ลำแขน    n. อวัยวะที่ต่อจากไหล่ทั้ง 2 ข้าง ชื่อพ้อง: แขน ตัวอย่างการใช้: คนตีกลองเก่งๆ มักจะมีลำแขนบริเวณกล้ามเนื้อใต้ข้อศอกแข็งพองโตกว่าคนอื่น clf.: ข้าง
• ลําแขน    แขน
• วงแขน    น. อ้อมแขน เช่น โอบไว้ในวงแขน ได้ถ้วยรางวัลมา กอดไว้ในวงแขนไม่ยอมวาง.
• เท้าแขน    น. ตัวไม้สำหรับค้ำยันของหนักเช่นกันสาดให้มีกำลังทรงตัวอยู่ได้; ส่วนของเก้าอี้สำหรับวางแขน. ว. เรียกอาการที่นั่งพับเพียบเอาแขนเท้าพื้นว่า นั่งเท้าแขน.
• แขนขา    n. อวัยวะของร่างกายคือ แขนและขา ตัวอย่างการใช้: เด็กที่มีแขนขาพิการเป็นเด็กด้อยโอกาสที่สังคมควรให้โอกาสพวกเขามากๆ clf.: ข้าง
• แขนคู้    น. ชื่อดาวฤกษ์อาศเลษา.
• แขนง    ๑ ขะแหฺนง น. กิ่งไม้เล็ก ๆ ที่แตกใหม่จากลำของไม้พวกไม้ไผ่, กิ่งไม้เล็ก ๆ ที่แยกออกจากกิ่งใหญ่, โดยปริยายหมายถึงส่วนย่อยที่แยกจากส่วนใหญ่ เช่น วิชาฟิสิกส์เป็นแขนงหนึ่งของวิชาวิทยาศาสตร์. ๒ ขะแหฺนง ก.