แหง่ง คือ
"แหง่ง" อังกฤษ
- adv.
เสียงอย่างเสียงตีระฆัง
ตัวอย่างการใช้: เขาได้บินเสียงตีระฆังดังแหง่งๆ
- แห ๑ น. ชื่อเครื่องจับปลาชนิดหนึ่ง ถักเป็นตาข่าย ใช้ทอดแผ่ลงในน้ำแล้วค่อย ๆ ดึงขึ้นมา. ๒ ( ถิ่น-ปักษ์ใต้, อีสาน ) ว. เปรียว, ไม่เชื่อง. ๓ (
- แหง ๑ แหฺง ว. อาการของหน้าที่แสดงความเก้อหรือจนปัญญา ในคำว่า หน้าแหง; ค้างอยู่ เช่น ยิงฟันแหง คอยแหง. ๒ แหฺง, แหฺงแหฺง ( ปาก ) ว. แน่,
- แหง่ แหฺง่ น. เรียกลูกควายตัวเล็ก ๆ ตามเสียงที่มันร้องว่า ลูกแหง่, ลูกกะแอ ก็ว่า; เรียกเด็กตัวเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่, ( ปาก ) เรียกเหรียญกระษาปณ์อันเล็ก
- หง ว. มีสีแดงเจือสีขาวทำให้สีแดงนั้นอ่อนลง เช่น หงเสน คือ สีแดงเสนผสมสีขาว, หงชาด คือ สีแดงชาดผสมสีขาว หงดิน คือ สีแดงเลือดหมูผสมสีขาว.
- หงุงหงิง ว. มีเสียงพูดกันเบา ๆ เช่น เด็ก ๆ คุยกันหงุงหงิง หนุ่มสาวคุยกันหงุง ๆ หงิง ๆ.
- กำแหง -แหงฺ ว. แข็งแรง, กล้าแข็ง, เข้มแข็ง. ก. อวดดี.
- กําแหง กระด้างกระเดื่อง กําเริบ ฝ่าฝืน ขัดขืนคําสั่ง กล้า บังอาจ ผยอง อวดดี ลามปาม อหังการ เหิมเกริม โอหัง กําเริบเสิบสาน เหิมใจ
- คำแหง -แหงฺ ว. กำแหง, แข็งแรง, กล้าแข็ง, เข้มแข็ง.
- ระแหง น. รอยแยกขนาดแคบ ๆ ของแผ่นดินเป็นต้นที่แยกออกจากกัน เช่น ดินเป็นระแหง แตกระแหง.
- ลูกแหง่ น. ลูกควายตัวเล็ก ๆ เรียกตามเสียงที่มันร้อง, ลูกหม่อ หรือ ลูกกะแอ ก็ว่า; เด็กตัวเล็ก ๆ; (ปาก) เหรียญกระษาปณ์อันเล็ก ๆ; โดยปริยายหมายถึงคนที่โตแล้วแต่ยังติดพ่อติดแม่เป็นต้น หรือยังทำอ้อนเหมือนเด็กเล็
- หน้าแหง -แหฺง น. หน้าแสดงความเก้อหรือจนปัญญา.
- แหง ๆ แหฺง, แหฺงแหฺง (ปาก) ว. แน่, แน่นอน, เช่น ชนะแหง ตายแหง ๆ.
- แหงน แหฺงน ก. หงายหน้าขึ้น, เงยขึ้น.
- แหงแก๋ แหฺง- (ปาก) ว. แน่, แน่นอน, สิ้นสงสัย, เช่น ตายแหงแก๋ แพ้แหงแก๋.
- หงองแหงง หฺงองแหฺงง ก. ระหองระแหง, ไม่ลงรอยกัน.
มือถือ