ปุปะ คือ

ป: พยัญชนะตัวที่ ๒๗ เป็นพวกอักษรกลาง เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น บาป เนปจูน, ตัว ป
ปุ: ๑ ว. เสียงดังเช่นนั้น. ๒ ก. ปะ เช่น เอาไม้ไปปุฝาเรือน.
ุ: คําตัดสินสุดท้าย
ปะ: ก. มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน; เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับส่วนที่ชำรุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้า ปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า.

ซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมลายพร้อย จากเศษผ้าปุปะ

งั้นไม่ว่าคนเป่าขลุ่ยผ้าปุปะนี่จะเป็นใคร

มองดูสิเพื่อน เราเพิ่งปุปะทั้งบ้านเพื่อทุกคนที่อยู่ข้างใน