กริกกริว คือ

• กฺริกกฺริว
  ว. ขี้ริ้ว, เลว, เช่น โฉมใช่โฉมคนค้า หน้าใช่หน้ากริกกริว. (ลอ).

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กริก     กฺริก, กฺริ๊ก ว. เสียงของแข็ง เช่น แก้ว โลหะ กระทบกัน.
• ริ     ก. เริ่มคิดหรือทำแปลกจากปรกติ (มักใช้ในทางไม่ดี) เช่น ริสูบบุหรี่ ริเที่ยวกลางคืน, ริอ่าน ก็ว่า.
• ริก     ว. ไหวถี่ ๆ เช่น ตัวสั่นริก ใจสั่นริก ๆ.
• กก     ๑ น. เรียกคำหรือพยางค์ที่มีตัว ก ข ค ฆ สะกดว่า แม่กก หรือ มาตรากก. ๒ น. โคน เช่น กกไม้, ต้น เช่น กกขา, ลำต้น เช่น กกเสา. ๓ น.
• กริว     ๑ กฺริว น. เต่า เช่น เขียนกริวขึ้นขี่ที่ต้นคอ. ( ขุนช้างขุนแผน ), จริว หรือ ตริว ก็ว่า. ( ดู ตะพาบ, ตะพาบน้ำ ). ๒ กฺริว ว. เกรียว
• ปากกริว    น. รอยปากไม้คล้ายปากกบ แต่มีรอยผ่ามุมฉากไม่ตลอดเหมือนปากกบ ผ่าแค่หมดลวดเท่านั้น.
• นกกระตั้ว    นกแก้ว นกแขกเต้า
• วิบากกรรม    n. ความลำบากทุกข์ยากจากผลกรรมที่ทำไว้ ชื่อพ้อง: กรรมหนัก ตัวอย่างการใช้: กิเลสเป็นเหตุให้เกิดวิบากกรรมอย่างไม่จบไม่สิ้น
• กริกกรี    กฺริกกฺรี (ถิ่น-ปักษ์ใต้) ว. มีทีท่าเจ้าชู้.
• กรุกกรัก    ก. ขลุกขลัก เช่น กรุกกรักประดักประเดิดเปิดฝาลุ้ง. (คาวี). ว. เสียงดังกุกกัก เช่น ได้ยินเสียงกรุกกรักก็ทักถาม. (ม. ร่ายยาว ชูชก).
• กรุกกรู๊    กรุกฺ- ว. เสียงนกเขาขันคู, จุ๊กกรู๊ ก็ว่า.
• ทุกกระเบียดนิ้ว    อย่างสมบูรณ์
• กรุงอักกรา    เมืองหลวงประเทศกานา
• กร็อกกร๋อย    ว. ไม่ชุ่มชื่น, ไม่สมบูรณ์.