กริงกริว คือ

• กฺริงกฺริว
  ว. เล็ก เช่น มนุษย์น้อยกริงกริวผิวเนื้อเหลือง.

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• ริ     ก. เริ่มคิดหรือทำแปลกจากปรกติ (มักใช้ในทางไม่ดี) เช่น ริสูบบุหรี่ ริเที่ยวกลางคืน, ริอ่าน ก็ว่า.
• งก     ๑ ก. แสดงอาการอยากได้หรือไม่อยากเสียจนเกินควร. ว. มีอาการสั่นอย่างคนแก่หรืออย่างกลัวหรืออย่างหนาวมาก. ๒ น.
• กริว     ๑ กฺริว น. เต่า เช่น เขียนกริวขึ้นขี่ที่ต้นคอ. ( ขุนช้างขุนแผน ), จริว หรือ ตริว ก็ว่า. ( ดู ตะพาบ, ตะพาบน้ำ ). ๒ กฺริว ว. เกรียว
• กริ้งกริ้ว    กฺริ้งกฺริ้ว (ถิ่น-ปักษ์ใต้) ว. เล็ก, ผอม, เช่น รูปร่างกริ้งกริ้ว คือ รูปร่างเล็ก.
• จงกรมแก้ว    น. พระพุทธรูปปางหนึ่งยืนย่างพระบาทซ้าย พระหัตถ์ทั้ง ๒ ประสานพระเพลา มีเรือนแก้ว. (พุทธเจดีย์).
• ซึ่งกระทําชั่ว    ชั่วร้าย เป็นอันตราย
• วิ่งกระสอบ    น. การเล่นชนิดหนึ่ง ผู้เล่นแต่ละคนสวมกระสอบวิ่งแข่งกัน ใครวิ่งถึงเส้นชัยก่อนเป็นผู้ชนะ, วิ่งสวมกระสอบ ก็ว่า.
• วิ่งกระแทก    วิ่งชน
• เกรงกลัว    ก. กลัว.
• ไม่เกรงกลัว    คล้ายสปาร์ตา มีวินัยสูง ทรหดอดทน เกี่ยวกับเมืองsparta ไม่กลัว อย่างกล้าหาญ ไร้ยางอาย
• กรุ้งกริ่ง    กฺรุ้งกฺริ่ง ก. แสดงสีหน้า แววตา และท่าทางเจ้าชู้, กรุ้มกริ่ม ก็ว่า.
• กริกกริว    กฺริกกฺริว ว. ขี้ริ้ว, เลว, เช่น โฉมใช่โฉมคนค้า หน้าใช่หน้ากริกกริว. (ลอ).
• กริ้ว    กฺริ้ว (ราชา) ก. โกรธ, เคือง, ในบทกลอนโบราณใช้ในที่สามัญก็มี เช่น ฝูงมหาชนท้งงหลายกริ้วโกรธ. (ม. คำหลวง ชูชก).
• ความเกรงกลัว    ความครั่นคร้าม ความเกรงขาม ความยำเกรง ความกลัวเกรง ความกลัว ความตกใจ