กวะแกว่ง คือ

• กฺวะแกฺว่ง
  ก. แกว่งไปมา เช่น ช่อช้อยกวะแกว่งไกว. (ม. คำหลวง จุลพน).

• กวะ     กะวะ ( กลอน ) ว. (ราว)-กะว่า, (ราว)-กับว่า, เช่น นกกระจอกทำรังราวกวะไม้. ( จารึกวัดโพธิ์ ).
• วะ     ๑ ว. บ๊ะ, คำที่เปล่งออกมาแสดงอารมณ์ผิดคาดหรือผิดหวังเป็นต้น, อุวะ หรือ ว้า ก็ว่า;
• แก     ๑ น. ชื่อนกชนิด Corvus splendens ในวงศ์ Corvidae รูปร่างคล้ายกา แต่ตัวและปากเล็กกว่า ด้านหลังท้ายทอยสีเทา, อีแก ก็เรียก. ๒ ส.
• แกว     ๑ น. คนชาติหนึ่งในเขตตังเกี๋ย. ๒ น. เรียกไม้ยาว ๆ ที่ผูกเบ็ดที่ปลายสำหรับชักกบในรูว่า ขอแกว. ๓ น. เบาะแส, ระแคะระคาย, ในคำว่า รู้แกว. ๔
• แกว่ง     แกฺว่ง ก. อาการที่เคลื่อนไหวไปทางโน้นทีทางนี้ทีโดยที่โคนหรือต้นของสิ่งนั้นติดอยู่กับสิ่งอื่น, โดยปริยายหมายความว่า ไม่อยู่กับที่, ไม่อยู่ในแนว,
• กวัดแกว่ง    กฺวัดแกฺว่ง ก. จับด้ามวัตถุให้ปลายตั้งขึ้นแล้วปัดไปมา เช่น กวัดแกว่งอาวุธ, ไม่อยู่ที่ เช่น จิตกวัดแกว่ง, แกว่งกวัด ก็ว่า.
• สะแกวัลย์    น. ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Combretum punctatum Blume ในวงศ์ Combretaceae.
• จรแกว่ง    จะระแกฺว่ง (กลอน) ก. แกว่ง.
• ผู้ที่แกว่ง    สิ่งที่แกว่งไปแกว่งมา
• การกวัดแกว่ง    การแกว่ง
• กวะกวัก    กฺวะกฺวัก ก. กวัก เช่น กวะกวักคือกวักทักถาม. (สรรพสิทธิ์). ว. กวัก ๆ, เป็นเสียงนกกวักร้อง, เช่น นกกวักลักแลเพื่อนพลาง กวักปีกกวักหาง ก็ร้องกวะกวักทักทาย. (สมุทรโฆษ).
• การแกว่ง    การแกว่งไกว การแกว่งไปมา การเขย่า การโยก การรัว การส่าย การกวัดแกว่ง การสวิง การไกว การซวนเซ
• เฟืองแกว่ง    การหนี วิธีการหนี
• แกว่งกวัด    แกฺว่งกฺวัด ก. จับด้ามวัตถุให้ปลายตั้งขึ้นแล้วปัดไปมา เช่น แกว่งกวัดอาวุธ, ไม่อยู่ที่ เช่น จิตแกว่งกวัด, กวัดแกว่ง ก็ว่า.
• แกว่งไกว    ก. แกว่งไปมา.

• เพื่อมันแค่กวะแกว่ง ผ่านไป
• { เป็นจำนวนมากที่มีกวะแกว่งพลังของสายฟ้าได้กล่าวว่าการตายจากไฟฟ้าดูเหมือนว่าเหยื่อยังมีชีวิตอยู่มากขึ้นกว่าแต่ก่อน }