วะ คือ

• ๑
  ว. บ๊ะ, คำที่เปล่งออกมาแสดงอารมณ์ผิดคาดหรือผิดหวังเป็นต้น, อุวะ หรือ ว้า ก็ว่า; คำบอกเสียงต่อท้ายประโยคแสดงความคุ้นเคยเป็นกันเองหรือแสดงความไม่สุภาพ เช่น ไปไหนวะ.
  ๒
  คำกร่อนของคำหน้าซึ่งซ้ำกับคำหลังในคำที่มี ว เป็นพยัญชนะต้นในบทกลอน เช่น ว่อนว่อน กร่อนเป็น วะว่อน วาบวาบ กร่อนเป็น วะวาบ มีคำแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น และมีความหมายในทางย้ำหรือเน้นคำ.

• กวะ    กะวะ (กลอน) ว. (ราว)-กะว่า, (ราว)-กับว่า, เช่น นกกระจอกทำรังราวกวะไม้. (จารึกวัดโพธิ์).
• จั๊วะ    ว. คำแต่งคำ ขาว ให้รู้ว่าสีขาวมาก, จ๊วก ก็ว่า.
• ฉวะ    ฉะวะ (แบบ) น. ร่างสัตว์หรือคนที่ตายแล้ว, ซากศพ. (ป.; ส. ศว).
• ชีวะ    ชีวะ- น. ชีพ, ความเป็นอยู่; พระพฤหัสบดี เช่น ชีววาร. (ป., ส.).
• ทิวะ    ทิวะ- น. วัน; สวรรค์, ชั้นฟ้า, เทวโลก, เช่น ทิวงคต คือ ไปสู่เทวโลก หมายถึง ตาย. (ป., ส.).
• ผลัวะ    ผฺลัวะ ว. อาการที่ผลุนผลันเข้าไปหรือออกมาอย่างรวดเร็ว เช่น เปิดประตูผลัวะเข้าไป; เสียงดังอย่างเอาดินปาพุ่มไม้หรืออย่างเสียงนกเขาที่บินออกจากพุ่มไม้.
• ผัวะ    ว. เสียงอย่างเสียงไม้หักหรือเสียงตบ.
• พัวะ    ว. เสียงดังเช่นนั้น.
• ภวะ    พะวะ- น. ความเกิด, ความมี, ความเป็น; ภพ. (ป., ส.).
• ยวะ    ยะวะ, ยะวา น. ข้าว, ข้าวเหนียว. (ป., ส. ยว ว่า ข้าวบาร์เลย์ เมล็ดคล้ายลูกเดือย).
• ยัวะ    (ปาก) ก. เดือดดาล เช่น ชักยัวะแล้วนะ. ว. ที่ทำให้ผู้พบเห็นเกิดความรุ่มร้อนใจ เช่น แต่งตัวยัวะ รูปร่างยัวะ.
• รวะ    น. เสียงดัง, เสียงเอิกเกริก, เสียงอึง, เสียงร้องคร่ำครวญ. ก. ร้อง, ร้องไห้. (ป., ส.).
• ลวะ    น. การตัด, การเกี่ยว; ส่วนที่ตัดออก, ท่อน, ชิ้น; หยาดน้ำ. (ป., ส.).
• ศวะ    น. ศพ. (ส.; ป. ฉว).
• ศิวะ    สิวะ- น. พระอิศวร; พระนิพพาน. (ส.; ป. สิว).

• ถ้าเซริซาวะ เออิซาคุ ต้องทรมานล่ะก็ ผมก็พอใจแล้ว
• แต่มันไม่ร้ายแรงที่ทำให้เกิดภาวะเลือดออกในสมอง
• ในความเป็นจริงแล้วพลังของคุณอาจจะเป็นหัตถ์เทวะ
• ให้นึกถึงเพลงที่มีจังหวะเร็วๆ เช่นเพลง ชิมิ ชิมิ
• มาชิโกะซัง มาอิจิมะซัง คุณช่วยตามไปดูโฮริกาวะนะ !
• จังหวะเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องถูกออกแบบอย่างลงตัว
• ที่ได้รับผลกระทบจากภาวะโลกร้อนในแบบเดียวกันนี้
• ให้ผมไปส่งคุณแล้วเดี๋ยวแวะกลางทางคุยกันหน่อยนะ
• บ่งชี้ให้เห็นว่าเลื่อยขวางถูกใช้ในการตัดอวัยวะ
• เราจะไปแวะที่บ้านเขาดูและดูว่าเขาจะอยู่นั้นไหม