ตะเพิ่น คือ

• ว. พล่านไป, เจิ่นไป.

• ตะ     ก. ทา, ฉาบ, แตะ, กะไหล่ เช่น ตะทอง ว่า กะไหล่ทอง, ตะทองลาย ว่า กะไหล่ทองเป็นดวง ๆ, หรือ ตะถม เป็นต้น.
• เพ     ก. พังทลาย.
• ตะเพิง    น. เงื้อมเขาที่งอกงุ้มลงมา.
• ตะเพิด    ก. ตวาดให้หนีไป, ร้องให้ตกใจหนีไป, ไล่ส่งไป, โบราณเขียนเป็น กระเพลิด ก็มี.
• ตะเพียน    น. ชื่อปลาน้ำจืดบางชนิดของบางสกุลในวงศ์ Cyprinidae ส่วนใหญ่อยู่ในสกุล Puntius และ Cyclocheilichthys หนวดสั้น เกล็ดสีขาวเงินขอบเรียบ ที่มีลำตัวสั้นป้อม แบนข้าง เช่น ตะเพียนขาว (P. gonionotus) ตะเพียน
• ตะเพรา    -เพฺรา น. ไม้ขอสำหรับเกี่ยวให้เรือเข้าหรือค้ำไม่ให้เรือชนกัน เรียกว่า ขอตะเพรา; ลูกกลม ๆ ที่ถักด้วยหวายแล้วยัดด้วยกาบมะพร้าวเป็นต้น แขวนไว้ข้างเรือเพื่อกันกระแทก เรียกว่า ลูกตะเพรา.
• ไล่ตะเพิด    ก. ออกเสียงไล่ให้หนีไป.
• ตะเพียนทอง    ดู พิมพา.
• ปลาตะเพียน    น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์โรหิณี มี ๗ ดวง, ดาวพราหมี หรือ ดาวคางหมู ก็เรียก; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์เรวดี มี ๑๖ ดวง, ดาวนาง ก็เรียก; เครื่องแขวนเหนือเปลให้เด็กดูทำด้วยใบตาลเป็นต้น.
• ลูกตะเพรา    น. ลูกกลม ๆ ที่ถักด้วยหวายแล้วยัดด้วยกาบมะพร้าวเป็นต้น แขวนไว้ข้างเรือเพื่อกันกระแทก.
• ดาวปลาตะเพียน    เรวดี
• ตะเพียนน้ำเค็ม    ดู โคก ๒.
• ตะเพียนหางแดง    ดู กระแห, กระแหทอง.
• ตะเกียงน้ำมัน    แก้วครอบตะเกียง
• ตะเข้ขบฟัน    น. เรียกข้อไม้ตะพดที่ซ้อนกันและมีตาขบกัน.