ตะเบ็งเสียงพูด คือ

• ตะโกนพูด

• ตะ     ก. ทา, ฉาบ, แตะ, กะไหล่ เช่น ตะทอง ว่า กะไหล่ทอง, ตะทองลาย ว่า กะไหล่ทองเป็นดวง ๆ, หรือ ตะถม เป็นต้น.
• ตะเบ็ง     ก. เบ่งเสียงออกให้ดังเกินสมควร.
• ตะเบ็งเสียง     v. เบ่งเสียงออกให้ดังเกินสมควร , , ชื่อพ้อง: แผดเสียง, เบ่งเสียง ตัวอย่างการใช้:
• เส     ก. เฉ, ไถล, เช่น เสไปพูดเรื่องอื่น, เชือนแช เช่น เสความ.
• เสีย     ๑ ก. เสื่อมลงไป, ทำให้เลวลงไป, เช่น เสียเกียรติ เสียศักดิ์ศรี เสียชื่อ; สูญไป, หมดไป, สิ้นไป, เช่น เสียแขน เสียชีวิต เสียทรัพย์; ชำรุด เช่น
• เสียง     น. สิ่งที่รับรู้ได้ด้วยหู เช่น เสียงฟ้าร้อง เสียงเพลง เสียงพูด; ความเห็น เช่น เรื่องนี้ฉันไม่ออกเสียง, ความนิยม เช่น คนนี้เสียงดี
• เสียงพูด     n. เสียงที่เกิดจากการพูด ตัวอย่างการใช้: เมื่ออายุ 9-10 เดือน เด็กจะเริ่มเลียนเสียงพูดของคนอื่น
• สี     ๑ น. ชื่อเครื่องสำหรับหมุนบดข้าวเปลือกเพื่อทำให้เปลือกแตกเป็นข้าวกล้อง. ก. ถู เช่น ช้างเอาตัวสีกับต้นไม้ ลมพัดแรงทำให้ลำไม้ไผ่สีกัน, ครู่,
• ยง     ๑ ว. อร่ามเรือง, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น โฉมยง ยุพยง. ๒ ว. ยั่งยืน, มั่นคง, คงทน, ยืนนาน, เช่น อยู่ยงคงกระพัน ยืนยง. ๓ ว. กล้าหาญ
• พู     ๑ น. เรียกสิ่งที่มีลักษณะนูนออกมา เช่น พูทุเรียน. ๒ น. ถั่วพู. ( ดู ถั่วพู ).
• พูด     ก. เปล่งเสียงออกเป็นถ้อยคำ, พูดจา ก็ว่า.
• เสียงระเบิด    การระเบิด ลั่นดังปัง เสียงดังมาก เสียงปัง
• เบ่งเสียง    ตะเบ็งเสียง แผดเสียง
• มีเสียงพูด    เสียงก้อง ซึ่งมีเสียงร้อง
• เสียงดังระเบิด    เสียงโครม การแผดเสียง เสียงดังมาก