เปราะแประ คือ
-แปฺระ
ว. อาการที่ฝนตกมีเม็ดห่าง ๆ แต่เล็กน้อย, เปาะแปะ ก็ว่า.
- เปร เปฺร ก. เบนไป, เซไป, เอนไป, หลีกไป.
- เปรา เปฺรา ( ถิ่น-พายัพ ) น. ชื่อปีนักษัตรของไทยเหนือ ตรงกับ ปีฉลู, คำเดียวกับ เป๊า.
- เปราะ ๑ เปฺราะ น. (๑) ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Kaempferia galanga L. ในวงศ์ Zingiberaceae หัวและใบมีกลิ่นหอม ใช้เป็นอาหารและทำยาได้, เปราะหอม
- ปร ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
- รา ๑ น. ไม้ที่กระหนาบอยู่ใต้ท้องพรึงรับพื้นเรือนเพื่อไม่ให้พื้นอ่อน อยู่ระหว่างรอด; ไม้จีมเสาที่ปากหลุมซึ่งยังไม่ได้กลบดินเพื่อกันไม่ให้โอนเอน
- แป น. ส่วนหนึ่งของโครงสร้างหลังคา วางอยู่บนโครงสร้างอื่น ๆ ได้แก่ จันทัน ปลายเต้า เสาตุ๊กตา ปลายขื่อ และปลายขื่อประธาน
- แปร แปฺร ก. เปลี่ยนกลายไปจากลักษณะหรือภาวะเดิม.
- แประ แปฺระ ว. อาการที่เพียบจวนจะจม (ใช้แก่เรือ) ในคำว่า เพียบแประ, เต็มที่ เช่น เมาแประ.
- ประ ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
- ระ ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
- ประแป้ง ก. แตะหน้าหรือตัวให้เป็นจุด ๆ ด้วยแป้งนวลผสมน้ำ.
- เปราะแตกง่าย เสียหายง่าย ไม่ทนทาน ไม่แข็งแรงคงทน
- ประแปร้น ปฺระแปฺร้น ว. เสียงอย่างเสียงช้างร้อง, เสียงที่แผดออก.
- ไม่เปราะ ดัดแปลงได้ ดัดได้ ดึงเป็นเส้นสายได้ ตีออกเป็นแผ่นบางหรือรูปร่างต่าง ๆ ได้ ตีเป็นแผ่นบางได้ น่วมอ่อน หลอมเป็นรูปร่างต่าง ๆ ได้ เปลี่ยนรูปได้ง่าย
- การเปราะแตกง่าย การเสียหายง่าย ความไม่ทนทาน ความไม่แข็งแรงคงทน
มือถือ