ประแป้ง คือ

• ก. แตะหน้าหรือตัวให้เป็นจุด ๆ ด้วยแป้งนวลผสมน้ำ.

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• แป     น. ส่วนหนึ่งของโครงสร้างหลังคา วางอยู่บนโครงสร้างอื่น ๆ ได้แก่ จันทัน ปลายเต้า เสาตุ๊กตา ปลายขื่อ และปลายขื่อประธาน
• แป้ง     น. สิ่งที่เป็นผงละเอียดได้จากเมล็ดพืช ผลไม้ และรากไม้ เป็นต้น ใช้เป็นอาหาร, ผงขาว ๆ ที่ทำด้วยหินเป็นต้น สำหรับผัดหน้า.
• ประแปร้น    ปฺระแปฺร้น ว. เสียงอย่างเสียงช้างร้อง, เสียงที่แผดออก.
• ลูกกระแป๋ง    อัณฑะ เล็ดไข่ พระอัณฑะ ลูกอัณฑะ
• เปราะแประ    -แปฺระ ว. อาการที่ฝนตกมีเม็ดห่าง ๆ แต่เล็กน้อย, เปาะแปะ ก็ว่า.
• -กระแป้    ใช้เข้าคู่กับคำ กระป้อ เป็น กระป้อกระแป้.
• กระแป้    ใช้เข้าคู่กับคำ กระป้อ เป็น กระป้อกระแป้.
• ประแจหัวฝัง    ประแจแอล
• -กระแปด    ใช้เข้าคู่กับคำ กระปอด เป็น กระปอดกระแปด.
• กระแปด    ใช้เข้าคู่กับคำ กระปอด เป็น กระปอดกระแปด.
• แปร่ง    แปฺร่ง ว. มีเสียงพูดผิดเพี้ยนไปจากเสียงที่พูดกันเป็นปรกติในถิ่นนั้น ๆ, ไม่สนิท.
• แประ    แปฺระ ว. อาการที่เพียบจวนจะจม (ใช้แก่เรือ) ในคำว่า เพียบแประ, เต็มที่ เช่น เมาแประ.

• การที่บุคคลอื่นมาขอประแป้งบนใบหน้าถือเป็นการอวยพรให้โชคดี ทั้งนี้ ควรมีขวดนํ้าสะอาดติดตัวเพื่อใช้ชำระล้างหากจำเป็น