กระล่อน คือ

• มีภยันตราย
  มีภัย
  เต็มไปด้วยอันตราย

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ล่อ     ๑ น. สัตว์พันทางที่เกิดจากการผสมระหว่างลากับม้า ใช้เป็นสัตว์ต่าง. ๒ ก. ใช้สิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นอุบายชักนำ เช่น เอาน้ำตาลล่อมด เอาเหยื่อล่อปลา;
• ล่อน     ก. หลุดออกหมดไม่มีเหลือติดอยู่ (ใช้แก่สิ่งที่เป็นเนื้อเยื่อ หรือสิ่งซึ่งห่อหุ้มอยู่) เช่น เงาะล่อน พริกไทยล่อน, หลุดออกเป็นชิ้นเป็นแผ่น เช่น
• อน     อะนะ- เป็นคำปฏิเสธ แปลว่า ไม่, ไม่ใช่, ใช้ประกอบหน้าศัพท์บาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้นด้วยสระ เช่น อาทร = เอื้อเฟื้อ, อนาทร = ไม่เอื้อเฟื้อ. ( ดู อ ๒
• กระลด    -หฺลด (กลอน; แผลงมาจาก กลด) น. ร่ม เช่น เทียวทองธงชัย และแซงกระลดชุมสาย. (สมุทรโฆษ).
• กระลบ    -หฺลบ (กลอน; แผลงมาจาก กลบ) ก. ตระหลบ. ว. ฟุ้ง เช่น ก็หอมกระลบอบองค์. (ม. คำหลวง จุลพน).
• กระลัด    -หฺลัด (กลอน; แผลงมาจาก กลัด) ว. เข้มแข็ง เช่น กระลัดในกลางสงคราม. (สมุทรโฆษ).
• กระลับ    -หฺลับ (กลอน) แผลงมาจาก กลับ เช่น ก็กระลับกระลอกแทง. (อนิรุทธ์).
• กระลา    ๑ (โบ) น. ท่วงที. (อนันตวิภาค); ที่, กอง, เช่น กระลาบังคลคนผจง. (ดุษฎีสังเวย). (เทียบ ข. กฺรฬา). ๒ น. องค์ของการบูชา เช่น กระลาพิธีกรกุณฑ์. (เสือโค). (แผลงมาจาก กลา). (ส. กลา มีองค์ ๓ คือ มนตร์ สัมภ
• กระลำ    (กลอน; ย่อมาจาก กระลำพร) น. โทษใหญ่, ความฉิบหาย, เช่น จะเกิดกระลีกระลำแต่ล้วนร้อนใจ. (โชค-โบราณ). (ดู กลัมพร).
• กระลิง    (กลอน) ก. จับ, ถือ, โดยมากใช้เป็น กระลึง.
• กระลี    น. สิ่งร้าย, โทษ. ว. ร้าย เช่น กระลีชาติ กระลียุค.
• กระลึง    (โบ) ก. จับ, ถือ, เช่น ชดกรกระลึงกุมแสง. (ลอ).

• นังเด็กกระล่อนนั่น เข้าวังมาเป็นหญิงหาบน้ำ
• ฉันกำลังจับตาดูไอ้งั่งจอมกระล่อนของคุณ
• มันเป็นไอ้จอมกระล่อน เเละ คนหลอกลวง
• เจ้าสังเวยคนของข้า เจ้าหนอนกระล่อน
• นี่คืออาร์จีนอร์ เขาเป็นจอมกระล่อนและหัวขโมย ข้ารูระหว่างเราเข้ากันไม่ได้
• นิคกี้ ชาง จอมกระล่อน หา ?