กริ้งกริ้ว คือ

• กฺริ้งกฺริ้ว
  (ถิ่น-ปักษ์ใต้) ว. เล็ก, ผอม, เช่น รูปร่างกริ้งกริ้ว คือ รูปร่างเล็ก.

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• ริ     ก. เริ่มคิดหรือทำแปลกจากปรกติ (มักใช้ในทางไม่ดี) เช่น ริสูบบุหรี่ ริเที่ยวกลางคืน, ริอ่าน ก็ว่า.
• ิ้     พลิ้ว
• งก     ๑ ก. แสดงอาการอยากได้หรือไม่อยากเสียจนเกินควร. ว. มีอาการสั่นอย่างคนแก่หรืออย่างกลัวหรืออย่างหนาวมาก. ๒ น.
• กริ้ว     กฺริ้ว ( ราชา ) ก. โกรธ, เคือง, ในบทกลอนโบราณใช้ในที่สามัญก็มี เช่น ฝูงมหาชนท้งงหลายกริ้วโกรธ. ( ม. คำหลวง ชูชก).
• ริ้ว     น. เส้นลายหรือสิ่งอื่นที่มีลักษณะเป็นรอย เป็นทาง ๆ เป็นแถวหรือเป็นแนวยาวไป เช่น ผ้าขาดเป็นริ้ว ริ้วขบวน ริ้วปลาแห้ง,
• กริงกริว    กฺริงกฺริว ว. เล็ก เช่น มนุษย์น้อยกริงกริวผิวเนื้อเหลือง.
• จงกรมแก้ว    น. พระพุทธรูปปางหนึ่งยืนย่างพระบาทซ้าย พระหัตถ์ทั้ง ๒ ประสานพระเพลา มีเรือนแก้ว. (พุทธเจดีย์).
• ซึ่งกระทําชั่ว    ชั่วร้าย เป็นอันตราย
• วิ่งกระสอบ    น. การเล่นชนิดหนึ่ง ผู้เล่นแต่ละคนสวมกระสอบวิ่งแข่งกัน ใครวิ่งถึงเส้นชัยก่อนเป็นผู้ชนะ, วิ่งสวมกระสอบ ก็ว่า.
• วิ่งกระแทก    วิ่งชน
• เกรงกลัว    ก. กลัว.
• ไม่เกรงกลัว    คล้ายสปาร์ตา มีวินัยสูง ทรหดอดทน เกี่ยวกับเมืองsparta ไม่กลัว อย่างกล้าหาญ ไร้ยางอาย
• กรุ้งกริ่ง    กฺรุ้งกฺริ่ง ก. แสดงสีหน้า แววตา และท่าทางเจ้าชู้, กรุ้มกริ่ม ก็ว่า.
• กริกกริว    กฺริกกฺริว ว. ขี้ริ้ว, เลว, เช่น โฉมใช่โฉมคนค้า หน้าใช่หน้ากริกกริว. (ลอ).