กลุ่มคำไวพจน์ คือ

• ซินเซต
  กลุ่มคำพ้องความหมาย

• กล     กน, กนละ- น. การลวงหรือล่อลวงให้หลงหรือให้เข้าใจผิดเพื่อให้ฉงนหรือเสียเปรียบ เช่น เล่ห์กล, เล่ห์เหลี่ยม เช่น กลโกง;
• กลุ่ม     กฺลุ่ม น. คน สัตว์ หรือสิ่งต่าง ๆ ที่รวมกันเป็นหมู่ ๆ หรือเป็นกลุ่มก้อน เช่น กลุ่มคน กลุ่มมด กลุ่มดาว กลุ่มด้าย; อาการที่เข้ามารวมกันเช่นนี้
• ลุ     ก. ถึง (ในลักษณะที่ต้องใช้ความพยายาม) เช่น ลุความสำเร็จ, ถึง เช่น ลุศักราช, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ ถึง เป็น ลุถึง; ( โบ ) รู้ความ เช่น ลุท้องตรา
• ลุ่ม     ว. ต่ำ (ใช้แก่ลักษณะพื้นดินซึ่งรับน้ำที่ไหลท่วมได้หรือน้ำขึ้นถึง) เช่น ที่ลุ่ม ที่ราบลุ่ม, ตรงข้ามกับ ดอน.
• คำ     ๑ น. ทองคำ เช่น หอคำ เชียงคำ. ๒ น. เสียงพูด, เสียงที่เปล่งออกมาครั้งหนึ่ง ๆ, เสียงพูดหรือลายลักษณ์อักษรที่เขียนหรือพิมพ์ขึ้นเพื่อแสดงความคิด
• ไว     ว. ลักษณะที่เคลื่อนไหว หรือสามารถคิด หรือกระทำสิ่งใดได้คล่องแคล่วรวดเร็วหรือฉับพลันทันที เช่น เด็กคนนั้นเดินไว วิ่งไว ๆ เข้า เดี๋ยวไปไม่ทัน. ก.
• ไวพจน์     น. คำที่เขียนต่างกันแต่มีความหมายเหมือนกันหรือใกล้เคียงกันมาก เช่น มนุษย์กับคน บ้านกับเรือน รอกับคอย ป่ากับดง, คำพ้องความ ก็ว่า, ( ป. เววจน); (
• พจน     พดจะนะ-, พด น. คำพูด, ถ้อยคำ. ( ป. วจน).
• พจน์     ๑ พดจะนะ-, พด น. คำพูด, ถ้อยคำ. ( ป. วจน). ๒ ( คณิต ) น. สัญลักษณ์ที่แทนจำนวนจริงหรือจำนวนเชิงซ้อน
• จน     ๑ ว. อัตคัดขัดสน, ฝืดเคือง, มีเงินไม่พอยังชีพ. ก. แพ้ เช่น หมากรุกจน; หมดทาง เช่น จนใจ คือ ไม่มีทางที่จะทำได้อย่างคิด, จนตรอก คือ ไม่มีทางไป,
• (ไวพจน์ประพันธ์)    มาจาก ไวพจน์ประพันธ์ ในหนังสือภาษาไทย ของ พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) เล่ม ๑ ฉบับ ป. พิศนาคะ การพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๐๘
• (ไวพจน์พิจารณ์)    มาจาก ไวพจน์พิจารณ์ ฉบับโรงพิมพ์บำรุงนุกูลกิจ ร.ศ. ๑๑๗
• คำสุนทรพจน์    คำปราศรัย คำโวหาร ศิลปะแห่งการพูด ศิลปะการแสดงสุนทรพจน์
• คำไว้อาลัย    n. คำกล่าวยกย่องที่เขียนหรือพูดเพื่อเป็นที่ระลึกแก่ผู้ตาย ตัวอย่างการใช้: เขาเขียนคำไว้อาลัยสั้นๆ ไว้ใต้รูป
• (พจน. ๒๔๙๓)    มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓