ไวพจน์ คือ

• น. คำที่เขียนต่างกันแต่มีความหมายเหมือนกันหรือใกล้เคียงกันมาก เช่น มนุษย์กับคน บ้านกับเรือน รอกับคอย ป่ากับดง, คำพ้องความ ก็ว่า, (ป. เววจน); (โบ) ในหนังสือแบบเรียนภาษาไทย ของพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) หมายถึง คำที่ออกเสียงเหมือนกันแต่เขียนต่างกันและมีความหมายต่างกัน เช่น ใสกับไส โจทก์กับโจทย์ พานกับพาล, ปัจจุบันเรียกว่า คำพ้องเสียง.

• ไว     ว. ลักษณะที่เคลื่อนไหว หรือสามารถคิด หรือกระทำสิ่งใดได้คล่องแคล่วรวดเร็วหรือฉับพลันทันที เช่น เด็กคนนั้นเดินไว วิ่งไว ๆ เข้า เดี๋ยวไปไม่ทัน. ก.
• พจน     พดจะนะ-, พด น. คำพูด, ถ้อยคำ. ( ป. วจน).
• พจน์     ๑ พดจะนะ-, พด น. คำพูด, ถ้อยคำ. ( ป. วจน). ๒ ( คณิต ) น. สัญลักษณ์ที่แทนจำนวนจริงหรือจำนวนเชิงซ้อน
• จน     ๑ ว. อัตคัดขัดสน, ฝืดเคือง, มีเงินไม่พอยังชีพ. ก. แพ้ เช่น หมากรุกจน; หมดทาง เช่น จนใจ คือ ไม่มีทางที่จะทำได้อย่างคิด, จนตรอก คือ ไม่มีทางไป,
• (ไวพจน์ประพันธ์)    มาจาก ไวพจน์ประพันธ์ ในหนังสือภาษาไทย ของ พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) เล่ม ๑ ฉบับ ป. พิศนาคะ การพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๐๘
• (ไวพจน์พิจารณ์)    มาจาก ไวพจน์พิจารณ์ ฉบับโรงพิมพ์บำรุงนุกูลกิจ ร.ศ. ๑๑๗
• กลุ่มคำไวพจน์    ซินเซต กลุ่มคำพ้องความหมาย
• (พจน. ๒๔๙๓)    มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓
• (พจน.)    มาจาก พจนานุกรม กรมศึกษาธิการ
• พจน-    พดจะนะ-, พด น. คำพูด, ถ้อยคำ. (ป. วจน).
• คติพจน์    น. ถ้อยคำที่เป็นแบบอย่าง.
• นิพจน์    (คณิต) น. สัญลักษณ์ที่แทนหลาย ๆ พจน์บวกหรือลบกัน. (อ. expression).
• ปาพจน์    น. คำเป็นประธาน, พุทธวจนะ, คำบาลี. (ป. ปาวจน).
• พจนา    พดจะ- น. การเปล่งวาจา, การพูด; คำพูด. (ป.).
• พจนีย์    พดจะนี ว. ควรว่ากล่าว. น. คำติเตียน. (ส.).

• เธอล้อเลียนหล่อน เอาชื่อมาทำไวพจน์ที่แปลว่าผิดพลาด