การเย้าแหย่ คือ

• การพูดหยอกเย้า
  การล้อเล่น
  การหยอกล้อ

• กา     ๑ น. ชื่อนกชนิด Corvus macrorhynchos ในวงศ์ Corvidae ตัวดำ ร้องกา ๆ, อีกา ก็เรียก; ชื่อดาวฤกษ์ธนิษฐา เช่น แม้นดาวกามาใกล้ในมนุษย์. ( อภัย ).
• การ     ๑ น. งาน, สิ่งหรือเรื่องที่ทำ, มักใช้เข้าคู่กับคำ งาน เช่น การงาน เป็นการเป็นงาน ได้การได้งาน, ถ้าอยู่หน้านาม หมายความว่า เรื่อง, ธุระ, หน้าที่,
• เย้     ว. เอียงจนเสียรูปโดยมีอาการทำท่าจะทลายลง เช่น ห้องแถวเย้จวนจะพัง, เฉ, ไม่ตรง, เบนหรือเอียงไป, เช่น เขียนหนังสือแถวเย้.
• เย้า     ๑ น. ชนชาวเขาเผ่าหนึ่ง อยู่ในประเทศไทยตอนเหนือ เรียกตัวเองว่า เมี่ยน พูดภาษาเมี่ยนในตระกูลแม้ว-เย้า. ๒ ก. หยอก, สัพยอก.
• เย้าแหย่     v. แกล้งทำให้โกรธหรืออายเพื่อความสนุก , , ชื่อพ้อง: กระเซ้า, แหย่เย้า ตัวอย่างการใช้: พี่รงค์ชอบที่จะเย้าแหย่กับเพื่อนนักเรียน
• แห     ๑ น. ชื่อเครื่องจับปลาชนิดหนึ่ง ถักเป็นตาข่าย ใช้ทอดแผ่ลงในน้ำแล้วค่อย ๆ ดึงขึ้นมา. ๒ ( ถิ่น-ปักษ์ใต้, อีสาน ) ว. เปรียว, ไม่เชื่อง. ๓ (
• แหย     แหฺย ว. อาการที่ไม่สู้ใครหรือเก้ออาย.
• แหย่     แหฺย่ ก. เอานิ้วมือหรือปลายไม้เป็นต้นแยงเข้าไป; เย้า, ทำให้เกิดความรำคาญหรือไม่สงบอยู่ได้; ลองดูชั้นเชิง.
• หย     หะยะ- น. ม้า. ( ป. , ส. ).
• การเย้ยหยัน    การถากถาง การหัวเราะเยาะเย้ย การเสียดสี การเหน็บแนม บทประพันธ์เหน็บแนมหรือเสียดสี เรื่องเสียดสี เรื่องเหน็บแนม การดูถูก การเยาะเย้ย การหัวเราะเยาะ การประชดประชัน การสบประมาท การค่อนขอด การหยัน การเห
• พูดเย้าแหย่    กระเซ้า พูดล้อ พูดล้อเล่น พูดหยอกล้อ พูดหยอกเย้า
• การเยาะหยัน    การเยาะเย้ย การหัวเราะเยาะ
• คนชอบเย้าแหย่    คนชอบแกล้ง
• การเติมตําแหน่งว่าง    การเติมช่องว่าง
• แหย่เย้า    กระเซ้า เย้าแหย่

• การเต้นควรเป็นเพียง การเย้าแหย่