การเสี่ยงอันตราย คือ
สัทอักษรสากล: [kān sīeng an ta rāi] การออกเสียง:
"การเสี่ยงอันตราย" การใช้"การเสี่ยงอันตราย" อังกฤษ
ความหมายมือถือ
- การท้ามฤตยู
การเสี่ยงตาย
ภัยอันตราย
การผจญภัย
การเสี่ยงภัย
- กา ๑ น. ชื่อนกชนิด Corvus macrorhynchos ในวงศ์ Corvidae ตัวดำ ร้องกา ๆ, อีกา ก็เรียก; ชื่อดาวฤกษ์ธนิษฐา เช่น แม้นดาวกามาใกล้ในมนุษย์. ( อภัย ).
- การ ๑ น. งาน, สิ่งหรือเรื่องที่ทำ, มักใช้เข้าคู่กับคำ งาน เช่น การงาน เป็นการเป็นงาน ได้การได้งาน, ถ้าอยู่หน้านาม หมายความว่า เรื่อง, ธุระ, หน้าที่,
- การเสี่ยง เกมพนัน เกมเสี่ยง ความเสี่ยง การเสี่ยงโอกาส การร่วมในกิจกรรมหรือเหตุการณ์ที่ตื่นเต้น ประสบการณ์ที่ตื่นเต้น อันตรายที่คาดไม่ถึง
- เส ก. เฉ, ไถล, เช่น เสไปพูดเรื่องอื่น, เชือนแช เช่น เสความ.
- เสี่ย n. ชายร่ำรวย, ชายที่มีฐานะจับจ่ายเงินคล่อง ชื่อพ้อง: อาเสี่ย ตัวอย่างการใช้:
- เสี่ยง ๑ น. ส่วนย่อยที่แตกออกจากส่วนใหญ่ เช่น เขาทำแจกันตกแตกเป็นหลายเสี่ยง. ๒ ก. ลองเผชิญดู, ลองทำดูในสิ่งที่อาจให้ผลได้ ๒ ทาง คือ ดีหรือไม่ดี
- เสี่ยงอันตราย 1) v. ทำโดยไม่กลัวอันตราย ชื่อพ้อง: เสี่ยงภัย ตัวอย่างการใช้:
- สี ๑ น. ชื่อเครื่องสำหรับหมุนบดข้าวเปลือกเพื่อทำให้เปลือกแตกเป็นข้าวกล้อง. ก. ถู เช่น ช้างเอาตัวสีกับต้นไม้ ลมพัดแรงทำให้ลำไม้ไผ่สีกัน, ครู่,
- สี่ น. จำนวนสามบวกหนึ่ง; เรียกเดือนที่ ๔ ทางจันทรคติว่า เดือน ๔ ตกในราวเดือนมีนาคม.
- ี่ ที่ไม่ได้จํากัดหรือกําหนดล่วงหน้า โชคร้าย เงินสด ที่เปลี่ยนได้ง่าย
- ยง ๑ ว. อร่ามเรือง, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น โฉมยง ยุพยง. ๒ ว. ยั่งยืน, มั่นคง, คงทน, ยืนนาน, เช่น อยู่ยงคงกระพัน ยืนยง. ๓ ว. กล้าหาญ
- งอ ว. ลักษณะที่มีส่วนปลายหักโค้งเข้าหาตัวมันเองเช่นรูปอย่างขอ; เรียกหน้าซึ่งมีสีหน้าแสดงอาการโกรธ ไม่พอใจ หรือไม่ได้อย่างใจเป็นต้นว่า หน้างอ. ก.
- อัน น. สิ่ง, ชิ้น; ทะลาย เช่น อันหมาก อันมะพร้าว; คำบอกลักษณะสิ่งของซึ่งโดยปรกติมีลักษณะแบนยาวหรือเป็นชิ้นเป็นแผ่นเป็นต้น,
- อันต อันตะ- น. ลำไส้ใหญ่, ราชาศัพท์ว่า พระอันตะ. ( ป. ; ส. อนฺตฺร).
- อันตร อันตะระ- น. ช่อง. ว. ภายใน, ชั้นใน; ใกล้เคียง, เกือบ; ระหว่าง; อื่น, ต่างไป. ( ป. , ส. ).
- อันตรา อันตะรา นิ. ระหว่าง. ( ป. ).
- อันตราย อันตะราย น. เหตุที่อาจทำให้ถึงแก่ความตายหรือพินาศ. ( ป. , ส. อนฺตราย ว่า อุปสรรคหรือภัยอันมาในระหว่าง).
- ตร หล่อ
- ตรา ตฺรา น. เครื่องหมายที่มีลวดลายและทำเป็นรูปต่าง ๆ สำหรับประทับเป็นสำคัญ เช่น ตราพระราชสีห์ ตราพระคชสีห์ ตราบัวแก้ว,
- รา ๑ น. ไม้ที่กระหนาบอยู่ใต้ท้องพรึงรับพื้นเรือนเพื่อไม่ให้พื้นอ่อน อยู่ระหว่างรอด; ไม้จีมเสาที่ปากหลุมซึ่งยังไม่ได้กลบดินเพื่อกันไม่ให้โอนเอน
- ราย น. เรื่อง ส่วน บุคคล หรือสิ่งซึ่งแยกกล่าวเป็นอย่าง ๆ ไป เช่น พิจารณาเป็นราย ๆ ไป แต่ละราย รายนี้เข้าที่ไหนบ่อนแตกที่นั่น,