ก่นแต่ คือ

• ก. เฝ้าแต่, มัวแต่, เช่น ก่นแต่จะร้องไห้.

• ก่น     ๑ ( โบ ) ก. ตั้งหน้า, มุ่ง, เช่น อยู่เย็นยงงก่นเกอดพิจลการ. ( ม. คำหลวง ทานกัณฑ์). ๒ ก. ขุดโค่น.
• แต่     ๑ ว. เฉพาะ, อย่างเดียว, เท่านั้น, เช่น เลือกเอาแต่ที่ดี ๆ อยู่แต่ในบ้าน. บ. นำหน้านามบอกเวลาหรือบอกสถานที่ เช่น มาแต่เช้า มาแต่บ้าน
• แต่ก่อนแต่กี้    ว. แต่ไหนแต่ไรมา.
• กินแต่เหล้า    ดื่มหนัก
• เหมือนแต่ก่อน    เหมือนก่อน เหมือนเก่า
• ตื่นแต่ดึก สึกแต่หนุ่ม    (สำ) ก. เร่งรัดทำการงานให้เหมาะสมแก่วัยและเวลา.
• ผู้กินแต่อาหารจําพวกผัก    คนกินเจ
• คนแต่ง    คนเขียน ผู้เขียน ผู้แต่ง
• จนแต้ม    จนมุม สิ้นท่า สิ้นแต้ม หมดท่า จน จนตรอก หมดทาง หมดทางไป หมดหนทาง สุดทางหนี หมดทางสู้ หมดทางหนี
• ล้วนแต่    ว. ทั้งหมด, ทั้งสิ้น, เช่น ผู้เข้าประกวดนางงามล้วนแต่สวย ๆ ทั้งนั้น.
• สิ้นแต้ม    ก. หมดตาเดิน, ไม่มีตาเดิน, (มักใช้แก่การเล่นสกา), โดยปริยายหมายความว่า หมดหนทางคิดอ่าน เช่น พอมีปัญหาประดังกันเข้ามามาก ๆ เขาก็สิ้นแต้ม ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร.
• เดินแต้ม    ก. ใช้ชั้นเชิง.
• เป็นแต้ม    ตรงต่อเวลา ตามกำหนด ถูกต้อง รักษาเวลา เป็นจุด
• เป็นแต้มๆ    เป็นจุดๆ
• เว้นแต    จนกว่า นอกจาก ยกเว้น