ของแสลง คือ

• น. ของที่กินแล้วทำให้โรคกำเริบ, สิ่งที่ไม่ถูกกับโรค.

• ขอ     ๑ น. ไม้หรือเหล็กที่งอ ๆ สำหรับชัก เกี่ยว แขวน หรือสับ, ตะขอ หรือ ตาขอ ก็เรียก. ๒ ก. พูดให้เขาให้สิ่งที่ต้องการ, วิงวอน. ๓ น.
• ของ     น. สิ่งต่าง ๆ. บ. แห่ง (ใช้สำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ครอบครอง).
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• แส     ๑ ก. แฉ, ชำระ, สะสาง. น. หญิงสาว, มักใช้ประกอบกับคำ สาว ว่า สาวแส. ๒ น. ชื่อไม้เถาชนิด Jacquemontia pentantha (Jacq.) G. Don ในวงศ์
• แสลง     สะแหฺลง ว. ไม่ถูกกับโรค เช่น แสลงโรค, ขัด เช่น แสลงหู แสลงตา.
• ลง     ก. ไปสู่เบื้องต่ำหรือไปสู่เบื้องที่ถือว่าตรงข้ามกับขึ้น เช่น น้ำลง เครื่องบินลง, ไปสู่พื้นดินและพื้นอื่น ๆ เช่น ลงดิน ลงบันได ลงเรือ;
• แสลงหู    v. ฟังไม่ถูกหู, ฟังไม่เพราะหู ชื่อพ้อง: ขัดหู ตัวอย่างการใช้: หล่อนรู้สึกแสลงหูกับคำพูดยกยอปอปั้นของเขา
• ด้ามของแส้    ที่จับแส้
• แม่สีของแสง    สีปฐมภูมิของแสง
• แสลงใจ    ๑ ก. อาการที่รู้สึกกระทบกระเทือนใจเหมือนถูกของมีคมบาดหัวใจ เช่น พอเห็นคนรักเก่าเดินไปกับหญิงคนใหม่ ก็รู้สึกแสลงใจ. ๒ สะแหฺลง- น. ชื่อไม้ต้นชนิด Strychnos nux-vomica L. ในวงศ์ Strychnaceae ผลกลม สุกส
• ผู้ลงแส้    ผู้หวด ผู้เฆี่ยน ผู้โบย ผู้ตี
• ลงแส้    1) v. ใช้อำนาจบังคับให้ปฏิบัติตาม ชื่อพ้อง: บังคับ (โดยใช้อำนาจที่มี) ตัวอย่างการใช้: เขาไม่มีเวลาไปให้ปากคำตำรวจจนตำรวจต้องเอ่ยปากลงแส้ 2) v. , , ชื่อพ้อง: โบยแส้ ตัวอย่างการใ
• สีปฐมภูมิของแสง    แม่สีของแสง
• ภาษาแสลง    ภาษาเฉพาะกลุ่ม ภาษาเฉพาะวงการ ศัพท์เฉพาะกลุ่ม
• แสลงเบื่อ    สะแหฺลง- (ถิ่น-อีสาน) น. ต้นแสลงใจ. (ดู แสลงใจ ๒).

• หวังว่านายคงไม่มีของแสลง อยู่ในนั้นนะ
• ส่วนเรื่องการรับประทานอาหารจะรับประทานได้ทุกอย่างแต่อย่ามากเกิน ไม่มีของแสลงถ้ารับประทานมากเกินก็อาจจะอ้วนเหมือนเดิมได้