ความมีรสชาติ คือ

• ความอร่อย
  การเพลิดเพลินเต็มที่
  ความชอบs
  ความมัน
  ความสนุก
  ความเอร็ดอร่อย
  สิ่งที่ทำให้สนุกหรืออร่อยหรือมีรสชาติ

• ความ     คฺวาม น. เรื่อง เช่น เนื้อความ เกิดความ; อาการ เช่น ความทุกข์ ความสุข; คดีที่ฟ้องร้องกันในโรงศาล; คำนำหน้ากริยาหรือวิเศษณ์เพื่อแสดงสภาพ เช่น
• วา     ๑ น. มาตราวัดตามวิธีประเพณี เท่ากับ ๔ ศอก มีอัตราเท่ากับ ๒ เมตร, อักษรย่อว่า ว. ก. กิริยาที่กางแขนเหยียดตรงออกทั้ง ๒ ข้าง. ๒ น.
• วาม     วามะ- ว. ซ้าย, ข้างซ้าย. ( ป. , ส. ). ๑ ว. เป็นแสงเรือง ๆ อย่างแสงหิ่งห้อย เช่น น้ำเคี้ยวยูงว่าเงี้ยว ยูงตาม ทรายเหลือบหางยูงงาม ว่าหญ้า
• มี     ว. รวย เช่น เขาเป็นคนมี ไม่ใช่คนจน, ไม่เปล่า, ไม่ว่าง, เช่น ในหม้อมีข้าว ในห้องน้ำมีคน. ก. ถือเป็นเจ้าของ, อยู่ในครอบครอง, เช่น มีเงิน มีลูก,
• มีรส     ออกรส ปรุงรส มีรสชาติ มีรสเข้มข้น
• มีรสชาติ     ปรุงรส มีรส ดึงดูดใจ ทําให้พอใจ รสอร่อย สนุกสนาน ทําให้ถูกใจ เผ็ดแต่มีกลิ่นหอม ที่มีชีวิตชีวา คล้ายเชื้อหมัก มีชีวิตชีวา
• รส     น. สิ่งที่รู้ได้ด้วยลิ้น เช่น เปรี้ยว หวาน เค็ม ฝาด, โดยปริยายหมายถึง ความไพเราะ เช่น กลอนบทนี้ไม่มีรส. ( ป. , ส. ).
• รสชาติ     รดชาด น. รส เช่น แกงนี้ไม่มีรสชาติเลย.
• ชา     ๑ น. (๑) ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Camellia sinensis (L.) Kuntze ในวงศ์ Theaceae ขึ้นตามหุบเขาในเขตร้อน ใบใช้ชงเป็นเครื่องดื่ม, พายัพเรียก
• ชาต     ชาตะ- ก. เกิด. ( ป. ).
• ชาติ     ๑ ชาด, ชาติ-, ชาดติ- น. การเกิด เช่น ชาตินี้ ชาติหน้า; กำเนิด เช่น มีชาติมีสกุล; เหล่ากอ, เทือกเถา, เผ่าพันธุ์, เช่น ชาติเสือ ชาติขี้ข้า;
• ติ     ก. ชี้ข้อบกพร่อง.
• ความมีรสชาติดี    ความอร่อย
• ความไม่มีรสชาติ    ความจืดชืด ความน่าเบื่อ ความน่าเบื่อหน่าย ความรำคาญ ภาวะน่าเบื่อหน่าย
• รสชาตʼ    เพดานปาก

• ความมีรสชาติพุรุนโทะชิทะและเนื้อผ้าโมะตชิริโทะชิทะเป็นลักษณะเด่น และรสที่ติดปากก็ราบรื่น และอุยโรสดเป็นขนมหวานของผล