จี้กุ่ง คือ

• (ถิ่น-พายัพ) น. จิ้งโกร่ง. (ดู จิ้งโกร่ง).

• จี     ว. ตูม เช่น สงวนมิ่งมาลยจาวจี แกล่กล้ำ. ( ทวาทศมาส ), พายัพว่า จี๋.
• จี้     ๑ น. เครื่องประดับมีรูปเหลี่ยม กลม หรือรี มักทำด้วยทองคำประดับเพชรพลอยเป็นต้น มีห่วงที่กรอบสำหรับห้อยคอ. ๒ ก.
• กุ     ๑ ก. สร้างให้เป็นเรื่องเป็นข่าวขึ้นโดยไม่มีมูล. ๒ น. ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่ง, กล้วยสั้น ก็เรียก. ๓ ( โบ ) ก. กรุ เช่น กุกดดดาน คือ
• คาร์ล กุสตาฟ จุง    คาร์ล จุง
• จู้จี้จุกจิก    1) v. บ่นว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พร่ำไปเพราะไม่พอใจ , ชื่อพ้อง: จู้จี้ขี้บ่น, จุกจิกจู้จี้ ตัวอย่างการใช้: เธอจู้จี้จุกจิกกับลูกๆ ของเธอมากเกินไปจนพวกเขารำคาญกันหมดแล้ว 2) adj. ที่พ
• กิจ    กิด, กิดจะ- น. ธุระ, งาน. (ป. กิจฺจ).
• กิจ-    กิด, กิดจะ- น. ธุระ, งาน. (ป. กิจฺจ).
• กุจี    (แบบ) น. หญิงค่อม เช่น ทฤษฎีกุจีจิตจำนง. (สุธน).
• จัก    ๑ ก. ทำให้เป็นแฉก ๆ หรือหยัก ๆ คล้ายฟันเลื่อย, เอาคมมีดผ่าไม้ไผ่หรือหวายให้แตกจากกันเป็นเส้นบาง ๆ. ว. เป็นแฉก ๆ หรือหยัก ๆ. ๒ (ไว) คำช่วยกริยาบอกกาลภายหน้า แสดงเจตจำนง เช่น จักกิน จักนอน. ๓ ก. รู้,
• จิก    ๑ ก. กิริยาที่เอาจะงอยปากสับอย่างอาการของนกเป็นต้น, กิริยาที่เอาสิ่งมีปลายคมหรือแหลมกดลงพอให้ติดอยู่ เช่น เอาเล็บจิกให้เป็นรอย เอาปลายเท้าจิกดินให้อยู่; (ปาก) โขกสับเมื่อเป็นต่อ เช่น เมื่อได้ท่าก็จิ
• จิ๊ก    ฉก ขโมย ลักเล็กขโมยน้อย
• จุก    ๑ น. ผมเด็ก ๆ ที่ขมวดเอาไว้ตรงขม่อม, ผมจุก หรือ หัวจุก ก็เรียก, ราชาศัพท์ว่า พระเมาลี หรือ พระโมลี; กลุ่ม, ขมวด, หมวด, (ใช้แก่หัวหอมหัวกระเทียม เรียกว่า จุกหอม จุกกระเทียม); ลักษณนามเรียกสิ่งที่มัดร
• จุ๊ก    โจ๊ก
• จัง    (ปาก) ว. ยิ่งนัก เช่น เก่งจัง ร้อนจัง ของสิ่งนี้ถูกจัง; เต็มที่, เต็มแรง, เช่น ชนกันเข้าอย่างจัง.
• จั้ง    (โบ) ก. ตั้ง เช่น คือคชกลับกลอกจั้ง จญสีห์. (ยวนพ่าย).